Opis strony

Super piękna to blog o tematyce prozdrowotnej. Opisuje bardzo dokładnie problemy z jakimi spotykają się kobiety. Doradzam jak pozbyć się cellulitu? Po co wykonywać peeling? Dowiesz się tutaj czym są i jak powstają zmarszczki. Możesz przeczytać o przyczynach powstawania i metodach usuwania rozstępów. Na blogu znajdziesz informację jak leczyć trądzik różowaty? Powinny zainteresować Cię podstawowe informację dotyczące naszej odporności. Jest też coś dla mężczyzn, niekoniecznie przyjemnego jak temat łysienia. Na koniec polecam coś miłego czyli dlaczego warto się śmiać i dlaczego uśmiech kosztuje mniej od elektryczności a daje więcej światła?

Belka Mega Flavon

Utrata włosów - łysienie. Rodzaje łysienia. Wypadanie włosów a łysienie.

Stary człowiek bez włosów

Wypadanie włosów


Wypadanie od 60 do 100 włosów z głowy na dobę jest normą i odpowiada liczbie włosów, które znajdowały się przez okres od 2 do 4 miesięcy w fazie spoczynku - telogen - i po tym czasie wypadają. Wypadanie włosów ma też charakter fizjologiczny w różnych fazach życia - za taki stan odpowiedzialne są hormony, bo to właśnie one sterują wzrostem włosów (głównie androgeny, które mogą powodować także łysienie u kobiet). Pierwszym z takich momentów jest wypadanie włosów u noworodków, obserwujemy wówczas przejście pod wpływem hormonów wszystkich włosów z fazy anagen w fazę katagen. Wypadanie włosów u noworodków ma miejsce po około 6 do 8 tygodniach po urodzeniu, obserwujemy całkowite wyłysienie, po czym powoli asynchroniczny cykl włosowy normalizuje się (włosy odrastają). Drugim takim fizjologicznym momentem jest starcze wypadanie włosów (u osób w podeszłym wieku). W ramach prawidłowego przebiegającego procesu starzenia włosy stają się cieńsze i stopniowo maleje też ilość mieszków włosowych. Tego rodzaju wypadanie włosów u kobiet jest mniej widoczne niż u mężczyzn, włosy stają się wraz z wiekiem coraz cieńsze i rzadsze (bardzo rzadko powstają miejsca całkowicie pozbawione włosów), niestety leczenie tej przypadłości jest niemożliwe.

Łysienie czyli nadmierne wypadanie włosów


Łysienie jest najczęstszym problemem klinicznym, który jest spowodowany większą niż fizjologiczną (60 do 100 na dobę) utratą włosów tzn. powyżej 100 włosów na dobę. Łysienie powstaje wówczas, gdy dochodzi do zaburzenia równowagi pomiędzy wypadaniem a odrostem włosów. Łysienie może być też efektem uwarunkowań genetycznych.

Przyczyny utraty włosów:

- uszkodzenie struktury włosa pod wpływem czynników fizycznych, chemicznych lub mechanicznych;
- choroby włosa i/lub owłosionej skóry głowy;
- ciężkie ogólnoustrojowe choroby;
- predyspozycje genetyczne;

Mechanizm utraty włosów (łysienia)


Na zdrowy włos działa czynnik uszkadzający. W zależności od tego czy jest to czynnik słaby czy silny mamy do czynienia z inną formą łysienia.
Jeśli czynnik uszkadzający jest słaby to uszkadza on włos po około 3 miesiącach od zadziałania (łysienie telogenowe), natomiast jeśli czynnik ten jest silny to uszkadza włosy bardzo szybko, bo już po około 16 dniach (łysienie dystroficzne).

Terminy medyczne stosowane do opisu częściowej lub całkowitej utraty włosów:

- atrichia i hypotrichosis - to wrodzone zmniejszenie gęstości owłosienia lub wrodzony brak owłosienia;
- effluvium - to wypadanie włosów przebiegające z różną szybkością (tempem);
- alopecia - to nabyte wyłysienie częściowe lub całkowite;

Najczęstsze formy łysienia


Łysienie może być spowodowane w dwojaki sposób:
- na skutek przedwczesnego przerwania fazy wzrostu włosa (łysienie anagenowe).
- przejściem większej niż normalnie liczby włosów w fazę inwolucji i spoczynku (łysienie telogenowe).

Łysienie anagenowe


Łysienie anagenowe zwane też dystroficznym powstaje na skutek zbyt szybkiego zmniejszenia bądź zahamowania liczby podziałów komórkowych (mitoz w macierzy włosa) w czasie wzrostu włosa (w fazie anagenowej), co prowadzi do zahamowania jego wzrostu i ścieńczenia korzenia (włos staje się więc cieńszy i niedojrzały). O takim włosiem mówimy, że to włos dystroficzny. Łysienie to następuje w krótkim czasie, zwykle po kilku lub kilkunastu dniach (około 16) od zadziałania czynnika szkodliwego.
Mechanizm anagenowy jest charakterystyczny dla: łysienia plackowatego oraz ostro przebiegającego uszkodzenia i utraty włosów wskutek chemioterapii, radioterapii, ciężkich infekcji (np. posocznica) lub zatruć.

Przyczyny łysienia anagenowego:

- czynniki i choroby genetyczne;
- zaburzenia hormonalne: niedoczynność przysadki mózgowej, niedoczynność lub nadczynność tarczycy, nadczynność nadnerczy i zespól Cushinga, czasami też cukrzyca typu I;
- błędy i zaburzenia żywieniowe (duży niedobór miedzi, żelaza, cynku, biotyny, witaminy C, nasyconych kwasów tłuszczowych);
- leczenie przeciwnowotworowe (cytostatyki);
- naświetlanie promieniowaniem X lub gamma;
- substancje toksyczne : arsen, ołów, bizmut, tal, retinoidy, niektóre leki;

Łysienie telogenowe


Łysienie telogenowe polega na przedwczesnych zmianach dojrzewania i starzenia się włosa, co powoduje szybkie zwiększanie się liczby włosów telogenowych. Łysienie telogenowe powoduje wzmożoną utratę włosów zazwyczaj po czasie 2 do 4 miesięcy od zadziałania czynnika uszkadzającego. Włosy telogenowe (zestarzałe) łatwo zostają na szczotce, grzebieniu czy pod prysznicem podczas mycia. Mechanizm ten występuje przede wszystkim w przebiegu łysienia androgenowego zarówno u mężczyzn jak i u kobiet, a także wielu chorób, zaburzeń hormonalnych czy też przyjmowania niektórych leków.

Przyczyny łysienia telogenowego:

- zabiegi operacyjne;
- niedobory żywieniowe - anemia spowodowana niedoborem żelaza, witaminy B12 czy kwasu foliowego, dieta ubogobiałkowa, alkoholizm, niedobór cynku, zespół złego wchłaniania, anoreksja;
- zatrucia solami metali ciężkich: aren, bizmut, ołów, rtęć, tal;
- leki: cytostatyki, antymetabolity, antykoagulanty, retinoidy, statyny (leki zmniejszające poziom cholesterolu), beta blokery, interferony, sole złota, lit;
- zaburzenia hormonalne: hiperprolaktynemia, nadczynność przedniego płata przysadki, hiperandrogenizm, hipo- i hipertyreoza;
- ciężkie infekcje: ostre choroby gorączkowe i wirusowe np. grypa, infekcje przewlekłe (np. kiła, gruźlica, AIDS);
- choroby przewlekłe: toczeń rumieniowaty układowy, kolagenozy, choroba Leśniowskiego - Crohna, poważne choroby wątroby, niewyrównana cukrzyca, choroba nowotworowa;
- choroby włosów lub skóry owłosionej: grzybica, choroby zapalne i bliznowaciejące (toczeń rumieniowaty przewlekły, liszaj płaski);
- uszkodzenia - mechaniczne: na skutek nadmiernego naciągania lub wyrywania włosów, chemiczne: farby, lakiery do włosów, fizyczne: radioterapia;
- inne: zakończenie stosowania doustnej antykoncepcji, zakończenie ciąży;

Łysienie mieszane


Łysienie mieszane to współistnienie obydwu mechanizmów (anagenowego i telogenowego) równocześnie u tej samej osoby.


Niezależnie od etiologii (przyczyny) można wyróżnić łysienie bliznowaciejące i łysienie niebliznowaciejące.

Najczęściej występujące rodzaje łysienia u osób dorosłych:
- łysienie androgenowe (AGA);
- łysienie telogenowe (TE) z przyczyn innych niż działanie androgenów;
- łysienie plackowate (Aa) - ten rodzaj łysienia występuje także u dzieci;

Rodzaje łysienia


Łysienie androgenowe

fot. Ross Tucknott
Łysienie androgenowe (alopecia androgenetica) to postępująca utrata włosów długich związana ze zbyt wczesnym w wchodzeniem w fazę telogenu (skrócenie fazy wzrostu - anagen) i przekształceniem się włosów długich we włosy meszkowe (tzw. miniaturyzacja mieszków) co wynika z postępującego skracania okresu wzrostu (cykl włosowy zostaje przyspieszony). Przy każdej wymianie włosa stopniowo zanika mieszek, włosy stają się coraz cieńsze i ostatecznie powstaje puszysty meszek. Łysienie androgenowe jest łysieniem powszechnie występującym dotyka ponad 80% mężczyzn i około 60% kobiet około 60 roku życia.
Przyczyny:
- androgeny (testosteron działa na mieszek włosowy, gdzie enzym 5 - alfa - reduktaza przekształca testosteron w DHT - dihydrotestosteron, który hamuje metabolizm komórki, a tym samym hamuje produkcję keratyny);
- monotonne odżywianie i głodówki (niedobór żelaza);
- ciężkie zakażenia;
- choroby tarczycy;
- zażywanie określonych leków (cytostatyki) lub kontakt z truciznami;
- stresujące sytuacje;
Nasilenie i obraz kliniczny łysienia androgenowego wykazuje różnice w zależności od wieku i płci (całkowite wyłysienie zdarza się tylko u mężczyzn). Istnieją dwa typy łysienia androgenowego u mężczyzn: kątowy i szczytowy oraz dwa typy łysienia androgenowego u kobiet: rozlane (częstsze) i typu męskiego (rzadsze).
Patogeneza i przebieg łysienia androgenowego.
Za inwolucję mieszka jest odpowiedzialne DHT. Wrażliwość na działanie testosteronu mieszków włosowych okolicy szczytowej i czołowej u mężczyzn i mniejsza u kobiet (dlatego u Pań nie obserwuje się całkowitego wyłysienia) zależy od : stężenia krążącego testosteronu (mniejsze u kobiet), liczby receptorów androgenowych w komórkach mieszków (mniej u kobiet), aktywności 5 - alfa reduktazy w tej okolicy oraz stężenia tkankowego aromatazy, która przekształca testosteron w estradiol (większe u kobiet). W zależności od przyczyny wypadanie włosów jest różnie nasilone i występuje w różnym czasie. Jeśli brodawka włosa nie jest uszkodzona to może dojść do odrostu włosów. Łysienie androgenowe postępuje stopniowo, aż do całkowitej utraty włosów (u mężczyzn).
Diagnostyka i leczenie łysienia androgenowego.
Łysienie androgenowe ma charakterystyczny obraz kliniczny. Potwierdzeniem diagnozy jest obecność powyżej 25 - 30% włosów telogenowych oraz powyżej 10% włosów dystroficznych w typowych okolicach w trychogramie, a także dodatni wywiad rodzinny. Leczenie łysienia androgenowego jest uzależnione w zależności od płci. Dlatego zostanie omówione poniżej.

Łysienie androgenowe u mężczyzn zwane inaczej łysieniem łojotokowym

Jest najczęstszą postacią łysienia u mężczyzn. Początek tego rodzaju łysienia  ma miejsce zwykle między 20 a 30 rokiem życia, czasami jeszcze przed 20 rokiem życia, rzadziej zaś po 30 roku życia. Im wcześniej rozpoczęło się łysienie tym niestety gorsze rokowanie. Łysienie łojotokowe nie jest równomiernie rozłożone w czasie tzn. naprzemiennie pojawiają się okresy większego i mniejszego wypadania włosów. W okresach zaostrzenia może dochodzić nawet do utraty 150 włosów każdego dnia. Włosy wypadające mogą być zastępowane włosami młodymi, te jednak zazwyczaj są o wiele cieńsze i słabsze, częściej są zastępowane meszkiem. Oczywiście przyczynę jest wysoki poziom testosteronu oraz zwiększona wrażliwość mieszków włosowych na jego działanie. Czasami jest to cecha dziedziczna. Pojawienie się łuski łojotokowej na skórze owłosionej głowy jest sygnałem ostrzegającym o tendencji do łysienia łojotokowego. Równocześnie z postępującym łysieniem obserwuje się zwiększoną i bardziej energiczną pracę gruczołów łojowych w mieszkach włosowych, które wytwarzają duże ilości oleistego sebum. Sebum nadaje skórze lśniący wygląd (stąd wzięło się określenie łysienie łojotokowe dla łysienia androgenowego). 
Fazy łysienia androgenowego u mężczyzn wg Hamiltona z modyfikacją Norwooda:
- I okres - obserwujemy tworzenie się kątów czołowych nad bocznymi częściami czoła;
- II okres - pogłębianie się kątów czołowych, aż łącząc się tworzą łysinę w okolicy ciemieniowej.
- III okres - pojawienie się niewielkiej łysiny na czubku głowy (lub potylicy), która ma tendencję do powiększania się;
- IV okres - pogłębiające się kąty czołowe i łysina na środku głowy zaczynają się zlewać w większą całość;
- V okres - praktycznie brak kępek włosowych w okolicy ciemieniowej, jeśli włosy się znajdują to są bardzo cienkie i słabe.
- VI okres - praktycznie zlanie się ze sobą łysiny czołowej z łysiną potyliczną  w jedną wielką całość;
- VII okres - brak włosów na prawie całej powierzchni głowy za wyjątkiem okolicy skroni i niskiej potylicy (tam znajdują się włosy, jest to tzw. klasyczna łysina Hipokratesa).
Wypadanie włosów wraz z wiekiem

Leczenie łysienia łojotokowego 
Leczenie jest zawsze bardzo trudne i rzadko przynosi pożądane rezultaty. W leczeniu miejscowym u mężczyzn pierwsze miejsce wśród leków ciągle zajmuje minoksydyl (nie działa na drodze hormonalnej), którego działanie polega na poprawie ukrwienia i stymulacji mitoz w komórkach mieszka włosowego oraz poprzez lepsze ukrwienie brodawki przedłużanie okresu wzrostu włosa, a także zmniejsza proces włóknienia okołomieszkowego (hamuje proliferację fibroblastów). Jednak efekt jest zauważalny tylko w czasie stosowania preparatu, po około 2 -3 miesięcy od zaprzestania stosowania leku utrata włosów postępuje. Natomiast w leczeniu ogólnym łysienia androgenowego u mężczyzn od kilku lat stosuje się inhibitor - 5 alfa - reduktazy - finasteryd (antyandrogen), który hamuje postęp łysienia. Lek ten zmniejsza poziom DHT w tkankach i osoczu (lek ten może być stosowany wyłącznie u mężczyzn). Najczęściej stosuje się terapię skojarzoną czyli minoksydyl miejscowo, a finasteryd ogólnie.

Łysienie androgenowe u kobiet

Łysienie androgenowe u kobiet jest odpowiednikiem męskiego łysienia androgenowego (łysienie telogenowe - przedwczesne dojrzewanie i starzenie się włosa). Wywołują go nawet takie same czynniki tzn. androgeny (obserwuje się równocześnie wysoki poziom progesteronu), może być wynikiem pozornego wzrostu hormonów płciowych męskich wskutek obniżenia poziomu hormonów żeńskich, często ważną rolę odgrywa też czynnik genetyczny. 
Łysienie androgenowe u kobiet na początku może przebiegać niezauważalnie, zaczyna się od stopniowego wypadania włosów, które często w znacznych ilościach pozostają na szczotce czy grzebieniu. U kobiet przerzedzenie włosów najczęściej zaczyna się na szczycie głowy, stopniowo obserwujemy powiększanie się łysiny na środku głowy oraz przerzedzanie się włosów w jej okolicy. Proces ten przebiega powoli, ale może doprowadzić do bardzo znacznego (nawet u młodych kobiet) przerzedzenia włosów w okolicy ciemieniowo - szczytowej.Prawie nigdy nie zdarza się całkowite wyłysienie androgenowe u kobiet.
W przypadku przerzedzenia włosów w okolicy ciemieniowo - szczytowej należy zwrócić szczególną uwagę czy współistnieją objawy tj. trądzik, zaburzenia cyklu menstruacyjnego czy hirsutyzm, gdyż mogą być one wyrazem hyperandrogenizmu.
Diagnostyka łysienia androgenowego u kobiet.
Podobnie jak w przypadku mężczyzn zarówno dodatni wywiad rodzinny jak i wyniki trichogramu (powyżej 25 - 30% włosów telogenowych i powyżej 10 % włosów dystroficznych w okolicy ciemieniowo - szczytowej) stanowią potwierdzenie diagnozy. U kobiet należy dodatkowo przeprowadzić podstawowe badania hormonalne, które określą stężenie wolnego testosteronu, dehydroepiandrosteronu (DHEA) lub DHEAS, androstendionu, prolaktyny, TSH, T3, T4, a także morfologia, poziom żelaza, ferrytyny oraz badania pozwalające wykluczyć ogólne stany zapalne czy infekcje. Podczas wykonywania badań wykluczyć należy ewentualne patologie w układzie dokrewnym tj. torbielowate zwyrodnienie jajników, wrodzony przerost nadnerczy, zespół Cushinga.
Łysienie androgenowe u kobiet nigdy nie osiąga takiego nasilenia jak u mężczyzn.
Leczenie łysienia androgenowego u kobiet.
W miejscowym leczeniu zazwyczaj stosuje się preparaty zawierające estrogeny. W leczeniu ogólnym natomiast stosowane są preparaty antyandrogenowe, które czasami łączy się z estrogenami.

Łysienie plackowate

Łysienie plackowate (Alopecia areata) jest coraz częstszą postacią łysienia (liczba osób z tym typem łysienia wykazuje niestety tendencję wzrostową). Ten rodzaj łysienia częściej występuje u mieszkańców miast. 

Łysienie plackowate - lokalizacja

Zazwyczaj dotyczy owłosionej skóry głowy, ale może pojawić się też na brodzie (także inne rejony ciała) lub też dotyczyć brwi lub rzęs. 

Łysienie plackowate - obraz kliniczny

Utrata włosów
fot. Seth Tisue
Zazwyczaj łysienie plackowate to łysienie rozpoczynające się nagłym wypadaniem włosów w jednym jednym lub kilku miejscach (pojedyncze lub mnogie ogniska wyłysienia, które silnie odcinają się od otoczenia) na głowie lub w innych okolicach ciała np. brodzie. Miejsca te często się powiększają, szerzą się obwodowo, a włosy na ich brzegach wychodzą kępkami. W tym przypadku nie obserwuje się cech zaniku, może pojawić się niewielki stan zapalny oraz niewielki wyczuwalny obrzęk. W miejscach pozbawionych włosów mogą się utrzymywać pojedyncze włosy. Chorobę charakteryzuje jej nieprzewidywalny, przewlekły lub nawrotowy przebieg z okresami nawet wieloletnich remisji i nagłego pojawiania się zmian, a także skłonność do samoistnego odrostu włosów. Choroba może trwać od kilku miesięcy do kilku lat.

Przyczyny łysienia plackowatego

Obecnie skłania się ku temu, iż jest to schorzenie o podłożu autoimmunologicznym tzn. układ odpornościowy kieruje się (atakuje) przeciw własnym strukturom w tym przypadku mieszkom włosowym i niszczy je. W przypadku łysienia plackowatego obserwuje się także zakłócenie wytwarzania melaniny, która jest istotna dla zabarwienia włosa - w miejscach łysienia plackowatego odrastają siwe włosy. Bezpośrednią przyczyną utraty włosów jest uszkodzenie przez cytokiny prozapalne struktur mieszka włosowego (cytokiny są uwalniane z komórek gęstego nacieku, który otacza opuszkę włosa). W wyniku tego dochodzi do zahamowania podziałów i wzrostu włosa, ścieńczenie korzenia włosa, aż do jego przerwania i wypadnięcia włosa. Choroba ta często występuje rodzinnie, dlatego na jej pojawienie mogą też mieć wpływ predyspozycje genetyczne.
Choroby dość często współistniejące z łysieniem plackowatym:
- atopia i choroby autoimmunologiczne tj. bielactwo, anemia złośliwa, toczeń rumieniowaty układowy, choroba autoimmunologiczna tarczycy, reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Addisona;
- częściej dotyczy osób z zespołem Downa;
- wady wzroku;
- zmiany na płytkach paznokciowych (np. ścieńczenie, pofałdowanie);
- często u kobiet z nadczynnością jajników (zdarza się że ustępuje po ciąży);
- częściej pojawia się u kobiet w okresie menopauzy;
- cukrzyca;
- zakażenia zębów, nawracające zapalenie migdałków;
- zapalenie woreczka żółciowego;
- stres, silne i traumatyczne przeżycia, a także w stanach lękowych;

Przebieg łysienia plackowatego

Przebieg choroby jest indywidualnie zróżnicowany. Łysienie plackowate zazwyczaj nie pojawia się u dzieci przed ukończeniem 1 roku życia, ale często początek choroby pojawia się już w dzieciństwie. Tak naprawdę może pojawić się w każdym wieku, bardzo rzadko jednak łysienie plackowate zdarza się u osób siwych i po 70 roku życia. Łysienie to ma charakter odwracalny (odrastające włosy zazwyczaj są siwe), ale nawroty zdarzają się dość często. Po wypadnięciu włosa powstają mikromieszki szczątkowe, które mają zdolność do całkowitej regeneracji, jednak odrastające włosy mają zazwyczaj charakter dystroficzny.
Fazy łysienia plackowatego:
I faza - na owłosionej skórze powstają odgraniczone, owalne lub okrągłe ogniska o średnicy kilku lub kilkunastu centymetrów. Ogniska mogą być pojedyncze lub mnogie, są silnie odcinające się od otoczenia, mogą się w nich też utrzymywać pojedyncze włosy. Zmiany mogą zaczynać się w różnych miejscach (często rozpoczynają się od potylicy i stopniowo okrążają całą głowę).
II faza - wraz z upływem czasu pojawiają się coraz większe, nieregularne plamy, które powstają na skutek łączenia się mniejszych ognisk.
III faza - łysienie plackowate może prowadzić do praktycznie całkowitego wyłysienia owłosionej skóry głowy (alopecia areata totalis), pojedyncze pozostałe na głowie włosy mają charakter dystroficzny. Może też dojść do utraty włosów na całym ciele łącznie z rzęsami i brwiami (alopecia areata universalis).

Rokowania dla chorych na łysienie plackowate

U około 1/3 (inne źródła podają że nawet u 50%) chorych pojedyncze lub mnogie ogniska spontanicznie zarastają w ciągu kilku miesięcy (remisja w ciągu pierwszego roku). U kolejnej 1/3 pacjentów choroba ma charakter przewlekły i ustaje dopiero po kilku latach często pozostawiając kilka łysych miejsc. U pozostałej 1/3 chorych łysienie plackowate postępuje, aż do końcowego stadium jakim jest niestety całkowite wyłysienie.
Źle rokują: początek choroby w dzieciństwie (im wcześniej się pojawiła tym gorzej), wywiad osobniczy i rodzinny w kierunku atopii i chorób autoimmunologicznych, łysienie plackowate występujące w rodzinie, współistniejące zmiany paznokci, szybki i dynamiczny przebieg choroby, częste i uporczywe nawroty, okres trwania choroby powyżej 2 lat.

Leczenie łysienia plackowatego

Obecnie nie ma żadnej bezwzględnie skutecznej i dobrej metody łysienia plackowatego. Zazwyczaj stosuje się leki przeciwzapalne i immunosupresyjne (PUVA, kortykosteroidy), immunomodelujące (stosowanie miejscowo alergenów kontaktowych), miejscowo drażniące (cygnolina, tretynoina) i innych jak minoksydyl lub fotochemioterapię.


Łysienie rozlane

Łysienie rozlane jest coraz częściej obserwowanym typem łysienia głównie u kobiet mających między 30 a 40 lat i jest rodzajem łysienia androgenowego kobiet. Jest to łysienie o charakterze mieszanym tzn. telogenowo - dystroficznym. Łysienie to ma długotrwały i powolny przebieg. Jak wygląda ten rodzaj łysienia. Łysienie rozlane cechuje się wypadaniem włosów na całej powierzchni głowy, u niektórych kobiet obserwuje się silniejsze łysienie na szczycie głowy i w kątach czołowych. Łysienie rozlane nigdy nie jest kompletne tzn. nie dochodzi do całkowitej utraty włosów. Często wraz  z łysieniem rozlanym współistnieją takie dolegliwości jak łojotok, ścieńczenie i świąd skóry głowy.
Przyczyny łysienia rozlanego:
- rodzinne występowanie w linii kobiecej łysienia rozlanego (czynnik genetyczny);
- dystonia neurowegetatywna;
- trudna sytuacja życiowa i rodzinna - stres;
- choroby tarczycy (zaburzenia hormonów tarczycy);
- zakażenia i stany zapalne;
- niektóre leki i zatrucia;
- jednostronne odżywianie, niedobór żelaza
- uszkodzenia włosów poprzez m.in trwałe ondulacje, noszenie peruk i tresek, szampony zbyt wysuszające włosy, częste zakładanie mocnych wałków na włosy, tapirowanie.

Po usunięciu przyczyny choroby objawy zazwyczaj ustępują (włosy odrastają). W przypadku łysienia rozlanego należy skupić się na leczeniu choroby podstawowej.

Łysienie poporodowe

Łysienie poporodowe jest często spotykanym typem łysienia u kobiet. Jest to typ łysienia telogenowy lub mieszany. Pod wpływem hormonów włosy w czasie ciąży pozostają dłużej w fazie anagenu, po czym po rozwiązaniu (zakończeniu ciąży) wszystkie przechodzą w fazę katagenu. W takim przypadku zwykle po 6 - 16 tygodniach po porodzie obserwuje się dość znaczne wypadanie włosów i na skutek czego widoczne jest ich znaczne przerzedzenie. Wypadanie włosów dotyczy tylko owłosienia głowy, zwłaszcza szczytu głowy. Czasami też obserwuje się równoczesne ścieńczenie włosów. Stan ten utrzymuje się kilka tygodni. Po czym następuje szybka poprawa. Na ten typ łysienia mogą mieć wpływ tendencje rodzinne.
Rokowanie. Jest zawsze pomyślne, zazwyczaj nie ma potrzeby stosowania leczenia. w ekstremalnych przypadkach stosuje się terapię hormonalną.

Łysienie po chorobach gorączkowych

Łysienie to najczęściej występuje po ciężkich chorobach zakaźnych i/lub przebiegających z bardzo wysoką gorączką (np. po ciężki przebiegu grypy, zapaleniu płuc, czy też zapaleniu opon mózgowo - rdzeniowych). Włosy wypadają zazwyczaj po około 2 a nawet 3 miesiącach po chorobie, przyjmuje postać łysienia rozlanego o różnym stopniu nasilenia (wypadanie włosów telogenowych). Zazwyczaj poza stosowaniem środków ogólnowzmacniających nie ma konieczności stosowania innego leczenia, bo włosy zwykle odrastają samoistnie.

Łysienie na skutek urazów mechanicznych

W tym przypadku utrata włosów jest spowodowana ciągle powtarzającymi się urazami mechanicznymi, zazwyczaj tj. ciągnięcie włosów, uciskanie, tarcie włosami o szorstkie powierzchnie lub spowodowane np. gumową opaską, silnie i ciasno upinane włosy (np. koński ogon, bardzo liczne drobne warkoczyki, gruby, długi, ciężki i mocno spleciony warkocz), czy też targanie sczepionych włosów. Ale w przypadku tego typu łysienia ważną rolę odgrywają też czynniki nerwowe (nerwowe nawyki). Nerwowe uszkadzanie włosów nazywa się trichotillomanią - polega ono zazwyczaj na nawijaniu i wyrywaniu włosów w czasie np. czytania, uczenia się, oglądania telewizji czy innych podobnych czynności. Trichotillomania powodowana jest urazem mechanicznym lub manualnym wyrywaniem włosów na tle nerwowym. 
W opisanych przypadkach obserwujemy wyłysienie  w miejscach urazów mechanicznych. Po usunięciu przyczyny zazwyczaj włosy samoistnie odrastają.

Podobnym zagadnieniem jest łysienie związane z masażem, a dokładniej ze zbyt silnym czynnikiem mechanicznym, który uszkadza już wcześniej ścieńczałe włosy. Zazwyczaj chodzi w tym przypadku o zbyt energiczne wcieranie w głowę różnego rodzaju kosmetyków m.in. odżywek, szamponów, środków powodujących przekrwienie czy środków zapobiegających łysieniu. Może to mieć też związek z ruchami nawykowymi podczas mycia i pielęgnacji skóry głowy i włosów.

Łysienie nerwopochodne

Jest to samoistne wypadanie włosów na tle nerwowym. Łysienie nerwopochodne może mieć charakter dystroficzny lub telogenowy. Może to być łysienie plackowate lub łysienie rozlane. Ten rodzaj łysienia czasami bywa trudny rozróżnienia i wtedy często nie udaje się ustalić rodzaju łysienia.

Łysienie wskutek promieniowania jonizującego

Łysienie obserwuje się także po naświetlniach promieniowaniem twardym (czyli promieniowanie X i gamma). Naświetlenia są stosowane w celach leczniczych (radioterapia - głównie nowotwory) , ale mogą być także przypadkowe np. na skutek awarii urządzenia promieniotwórczego. Łysienie po naświetleniach ma charakter łysienia dystroficznego (anagenowego), tzn. włosy wypadają po kilku lub kilkunastu dniach od naświetlenia, ale odrastają po około 6 miesiącach.

Łysienie po lekach i środkach chemicznych

Wypadanie włosów i łysienie może pojawić się podczas stosowania niektórych leków np. heparyny ( w leczeniu zakrzepicy i żylaków), triouracylu (leczenie tarczycy), fluorobutynofenonu (lek stosowany w psychiatrii), cytostatyków (stosowane w leczeniu nowotworów). W tym przypadku leczenie nie jest potrzebne, bo włosy prawie zawsze odrastają po około 6 - 8 tygodniach.

Łysienie kiłowe

Łysienie kiłowe zazwyczaj pojawia się u nieleczonych pacjentów z późną kiłą. W obecnych czasach, w naszych warunkach tego typu łysienie to rzadkość. 
Jak wygląda tego typu łysienie? Jest to drobnoogniskowe lub rozlane łysienie na potylicy lub w okolicy skroniowej. Przebiega bardzo powoli. 
Rokowania. Włosy zazwyczaj odrastają po kilku miesiącach. Jeśli zostanie zastosowane odpowiednie leczenie to włosy odrastają znacznie wcześniej (szybko).

Korygowanie łysienia

Leczenie poszczególnych rodzajów łysienia zostało omówione powyżej, dlatego teraz kilka słów o metodach korygowania łysienia. Najprostszą metodą przy dużej powierzchni łysiny lub całkowitym wyłysieniu są oczywiście treski i peruki (lekkie lub typowe). Peruki mogą być też przyklejane na okres około 1 roku (jest to korygowanie nieoperacyjne). Inną formą korygowania łysienia u mężczyzn może być tatuaż (tatuaż wyglądający jak zgolone włosy - po 1 -2 dniach od golenia). Najbardziej radykalną i operacyjną metodą jest przeszczep włosów. Niestety im młodszy i szybciej łysiejący pacjent tym mniejsze powodzenie zabiegu.









Brak komentarzy:

Prześlij komentarz