Opis strony

Super piękna to blog o tematyce prozdrowotnej. Opisuje bardzo dokładnie problemy z jakimi spotykają się kobiety. Doradzam jak pozbyć się cellulitu? Po co wykonywać peeling? Dowiesz się tutaj czym są i jak powstają zmarszczki. Możesz przeczytać o przyczynach powstawania i metodach usuwania rozstępów. Na blogu znajdziesz informację jak leczyć trądzik różowaty? Powinny zainteresować Cię podstawowe informację dotyczące naszej odporności. Jest też coś dla mężczyzn, niekoniecznie przyjemnego jak temat łysienia. Na koniec polecam coś miłego czyli dlaczego warto się śmiać i dlaczego uśmiech kosztuje mniej od elektryczności a daje więcej światła?

Belka Mega Flavon

Małe piersi duży problem. Czy mały biust musi powodować kompleksy?

atrakcyjna dziewczyna
Piersi - mogą być opadające lub sterczące (jędrne), szeroko rozsunięte na boki lub położone blisko siebie, symetryczne lub asymetryczne, małe lub duże. Rozmiar piersi jest cechą indywidualną. Wpływ na wielkość piersi mają czynniki genetyczne, środowiskowe oraz osobnicze.

Kobiece piersi od początku dziejów ludzkości były, są i zapewne nadal będą obiektem pożądania. Były i są inspiracją twórczą (natchnieniem) dla poetów (pisano o nich wiersze, poematy), malarzy (akty, malarstwo Rubensa), rzeźbiarzy (rzeźbiono je w kamieniu, marmurze, drewnie), a także zdobiły ściany jaskiń.
Piersi są symbolem powabu, seksu, zmysłowości jak i macierzyństwa. Kobiecy biust jest też bardzo ważnym elementem urody.
Kobiety biusty odsłaniają lub zasłaniają, ubierają je w biustonosze lub gorsety, które nadają im odpowiedni kształt.
Główną rolą kobiecych piersi jest oczywiście wykarmienie potomstwa, a z medycznego punktu widzenia każda pierś, która wytwarza w okresie laktacji mleko jest prawidłowa i zdrowa (zaburzeniem ale nie chorobą może być np. politelia czyli posiadanie dodatkowej brodawki) . Jednak zarówno zbyt mały i zbyt duży biust, a także nieodpowiedni kształt piersi często są przyczyną zmartwień, a nawet kompleksów i niskiej samooceny.

Zalety i wady posiadania biustu


Główne zalety posiadania biustu to oczywiście możliwość wykarmienia piersią potomstwa - duma matek które karmiły piersią swoje pociechy (powoduje to powstanie silnej więzi między matką, a dzieckiem), ale ma to istotne znaczenie tylko w pewnym okresie życia. Ogólnie zaletą posiadania biustu (także małego) jest fakt, iż jest on atrybutem kobiecości i potrafi być skutecznym wabikiem na mężczyzn i jedną z podstawowych stref erogennych. Ale niestety ma on też swoje wady: nie zawsze jest on w takim kształcie jakim byśmy chciały, czasami jest za mały, a czasem za duży, zdarza się że boli przed miesiączką, mogą się w nim rozwijać nowotwory, no i niestety podlega prawom grawitacji (wraz z wiekiem opada).

Idealne piersi - czyli jak wygląda biust idealny?


Aronia. Sok z aronii - właściwości.

owoc aronia

Aronia


Aronia czarnoowocowa (Aronia Melanocarpa) to owocodajny krzew odkryty około 300 lat temu we wschodnich rejonach Ameryki Północnej (ojczyzna aronii - tam do dziś rośnie w stanie dzikim wykazując ogromne właściwości przystosowawcze) - teren obecnej Kanady i USA. Do Europy sprowadzona została w pierwszej połowie XIX jako okaz do rosyjskich ogrodów botanicznych. W ostatnich kilkudziesięciu latach aronia jest przedmiotem licznych badań naukowych poświęconych jej właściwościom leczniczym - dotyczą one głównie jej przydatności w walce  z nowotworami oraz chorobami układu krążenia. Aronia jest łatwo dostępna w Polsce, ponieważ jesteśmy jednym z większych producentów tego owocu.

Aronia - uprawa


Aronia należy do roślin z rodziny różowatych (Rosaceae), jest więc dość blisko spokrewniona z jabłkiem i gruszką, ale najbliższa jest jej jarzębina. Aronia nie jest wymagająca w uprawie, mało istotny jest rodzaj gleby na jakiej rośnie (rośnie nawet na ubogich glebach - klasy od IV do VI, kamienistych zboczach, torfowiskach - preferuje glebę kwaśną, oczywiście najlepiej rośnie na glebach żyznych). Aronia jest rośliną światłolubną, dlatego miejsce do jej uprawy powinno być słoneczne lub w półcieniu. Roślina jest świetnie wpasowana w nasz klimat - jest bardzo odporna nawet na wysokie mrozy (- 35 do nawet -40 C).

Nadmierne owłosienie. Hirsutyzm. Jak usunąć nadmierne owłosienie?

Do dwóch głównych zmian chorobowych włosów zalicza się zmniejszone owłosienie i łysienie (zostało omówione w poprzednim poście) oraz nadmierne owłosienie. Poza tym istnieje też wiele wad włosów, ale temu zagadnieniu również poświęcę osobny wpis. Dziś będzie o nadmiernym owłosieniu, różnicach między hirsutyzmem a hipertrychozą oraz o tym jak pozbyć się nadmiernego owłosienia.

Nadmierne owłosienie

Nadmierne owłosienie inaczej zwane hipertrychozą to występowanie włosów grubszych, dłuższych, których ilość jest bardziej obfita niż normalnie u ludzi danej rasy, płci i wieku. Hipertrychoza nie jest związana z zaburzeniami hormonalnymi (jest niezależna od androgenów), natomiast jeśli występuje to często dotyczy członków rodziny, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Problem ten ze względów estetycznych jest oczywiście częściej postrzegany przez kobiety. Wyróżniamy różne postacie nadmiernego owłosienia. Nadmiernie owłosienie dzieli się na owłosienie ograniczone (tzn. miejsce występowania jest ograniczone np. owłosienie znamiona barwnikowego z długimi ciemnymi włosami - tego rodzaju włoski można jedynie przyciąć, pod żadnym pozorem nie wolno ich wyrywać i depilować, gdyż mogą powodować podrażnienie znamienia, a nawet jego przejście w postać nowotworową) i na owłosienie uogólnione (dotyczące owłosienia całego ciała, nabyte może być spowodowane np. zażywaniem niektórych leków: kortykosteroidów czy antybiotyków, które powodują że owłosienie meszkowe przekształca się widoczne owłosienie - przyciemnienie koloru i wzrost). Zarówno owłosienie ograniczone jak i uogólnione dzieli się na wrodzone (występujące od urodzenia) i nabyte.

Utrata włosów - łysienie. Rodzaje łysienia. Wypadanie włosów a łysienie.

Stary człowiek bez włosów

Wypadanie włosów


Wypadanie od 60 do 100 włosów z głowy na dobę jest normą i odpowiada liczbie włosów, które znajdowały się przez okres od 2 do 4 miesięcy w fazie spoczynku - telogen - i po tym czasie wypadają. Wypadanie włosów ma też charakter fizjologiczny w różnych fazach życia - za taki stan odpowiedzialne są hormony, bo to właśnie one sterują wzrostem włosów (głównie androgeny, które mogą powodować także łysienie u kobiet). Pierwszym z takich momentów jest wypadanie włosów u noworodków, obserwujemy wówczas przejście pod wpływem hormonów wszystkich włosów z fazy anagen w fazę katagen. Wypadanie włosów u noworodków ma miejsce po około 6 do 8 tygodniach po urodzeniu, obserwujemy całkowite wyłysienie, po czym powoli asynchroniczny cykl włosowy normalizuje się (włosy odrastają). Drugim takim fizjologicznym momentem jest starcze wypadanie włosów (u osób w podeszłym wieku). W ramach prawidłowego przebiegającego procesu starzenia włosy stają się cieńsze i stopniowo maleje też ilość mieszków włosowych. Tego rodzaju wypadanie włosów u kobiet jest mniej widoczne niż u mężczyzn, włosy stają się wraz z wiekiem coraz cieńsze i rzadsze (bardzo rzadko powstają miejsca całkowicie pozbawione włosów), niestety leczenie tej przypadłości jest niemożliwe.

Łysienie czyli nadmierne wypadanie włosów


Łysienie jest najczęstszym problemem klinicznym, który jest spowodowany większą niż fizjologiczną (60 do 100 na dobę) utratą włosów tzn. powyżej 100 włosów na dobę. Łysienie powstaje wówczas, gdy dochodzi do zaburzenia równowagi pomiędzy wypadaniem a odrostem włosów. Łysienie może być też efektem uwarunkowań genetycznych.

Przyczyny utraty włosów:

Budowa i funkcje włosów. Cykl rozwojowy włosa - cykl włosowy

fot. Betsy Jons
W wielu kulturach (w tym także i naszej) ładne, zdrowe i bujne włosy są symbolem młodości i atrakcyjności. Niestety w licznych przypadkach gorszej jakości włosy (np. cienkie, bez połysku) są źródłem kompleksów, braku pewności siebie, poczucia atrakcyjności, czy też powodem niezadowolenia, smutku i złego samopoczucia.

Proste, kręcone, farbowane, naturalne. Mamy proste chcemy kręcone, mamy kręcone prostujemy, a do tego farbowanie, dekoloryzacja - włosy muszą być naprawdę bardzo odporne, aby wytrzymać zabiegi jakim je poddajemy. Ale cóż dobrze dobrana fryzura (długość i cięcie) w dużej mierze decyduje o atrakcyjności naszego wyglądu. Dlatego dziś trochę informacji na temat budowy i funkcji włosów, a także o tym jak przebiega cykl rozwojowy włosa.

Włosy - podstawowe informacje


Włosy są zaliczane do przydatków skóry, podobnie jak paznokcie oraz gruczoły potowe i łojowe. Włosy tak jak reszta przydatków są wytworami naskórka, ale tkwią głęboko w skórze właściwej.

Włosy to zmodyfikowane komórki naskórka. Są sznurami martwych, całkowicie zrogowaciałych komórek, powstających w mieszkach włosowych. Mają one różną grubość, barwę i długość. Pokrywają całe ciało z wyjątkiem: wewnętrznej części dłoni i podeszw stóp, wewnętrznych powierzchni palców i błon śluzowych warg i narządów płciowych.

Od czego zależy ilość (gęstość) włosów?


Galwanizacja w kosmetyce. Rodzaje galwanizacji. Wskazania i przeciwwskazania do galwanizacji

fot. Hotel Punta Diamente
Galwanizacja jest najstarszą formą użycia prądu stałego w kosmetyce. Jest to zabieg elektroleczniczy, którego nazwa pochodzi od nazwiska włoskiego lekarza Luigiego Galvaniego (1737- 1798). Prace Galwaniego głównie nad fizjologią mięśni przyczyniły się do zwiększenia wiedzy o prądzie, a wręcz stworzyły podstawy elektrolecznictwa. Zanim przejdę do dokładnego omówienia zabiegu galwanizacji, czyli: jak przebiega, jakie są wskazania i przeciwwskazania do zabiegu, jak wygląda prawidłowo przeprowadzony zabieg, to wcześniej muszę się zatrzymać nad prądem stałym (galwanicznym) i jego działaniem na organizm (bo właśnie z właściwości prądu stałego wynika działanie galwanizacji).

Prąd elektryczny

Prąd elektryczny to uporządkowany ruch ładunków elektrycznych. Ładunki powstają w procesie jonizacji (w jego trakcie tego procesu obojętny atom traci lub zyskuje elektron w wyniku jego odczepienia lub przyłączenia). Atom, który utracił elektrony jest nazywany jonem dodatnim (kationem), a ten który zyskał elektrony jonem ujemnym (anionem). Kationy (+) przemieszczają się do katody (-), a aniony (-) do anody (+). Te o jednakowych znakach odpychają się (czyli "+" i "+", "-" i "-").

Parametry prądu elektrycznego istotne do zrozumienia działania prądu stałego:

Napięcie - to siła elektromotoryczne powstająca na skutek różnicy potencjałów między katodą a anodą. To właśnie napięcie umożliwia przepływ prądu elektrycznego. Jeśli oba bieguny połączymy przewodnikiem, dojdzie do równowagi między oboma biegunami i napięcie spadnie do zera. Jednostką miary napięcia są wolty (V).

Natężenie - to siła prądu, czyli ilość elektryczności jaka przepływa przez przekrój przewodnika w ciągu jednej sekundy. Natężenie jest mierzone w amperach (A).

Moc - jest to praca jaką może wykonać prąd elektryczny w określonym czasie. jednostką mocy jest wat (W).

Opór - podczas przepływu przez przewodnik prąd napotyka opór. Jego wielkość jest uzależniona od rodzaju, długości i przekroju przewodnika. Im lepszy przewodnik, tym mniejszy opór (także w naszym organizmie tkanki mają różny stopień przewodzenia prądu, ale o tym w dalszej części postu). Jednostką oporu jest om.

Prąd galwaniczny

Galwanizację wykonuje się za pomocą prądu stałego (galwanicznego), który w czasie swego przepływu nie zmienia kierunku ani natężenia (prąd stały płynie w jednym kierunku i zachowuje stałe natężenie niezmienne w czasie). W prądzie stałym strumień elektronów zawsze przepływa od bieguna ujemnego do dodatniego.  Przy użyciu prądu stałego wykonuje się następujące zabiegi w kosmetyce: galwanizacja, jonoforeza, termoforeza, elektroforeza, dezinkrustacja, elektroliza i galwanokaustyka.


Działanie prądu galwanicznego na organizm


Granat. Wszystko co chcesz wiedzieć o granacie.

Jeśli jeszcze nie próbowałaś granatu i soczystego soku z niego, to jest to wspaniała okazja aby właśnie to zrobić. Granat jest nie tylko bardzo dobry w smaku (unikalny smak), ale ma też wiele korzystnych właściwości zdrowotnych. Jeśli do tej pory nic nie wiedziałaś o nim, to po tym artykule będziesz wiedziała wszystko: jak obrać granat, jak wycisnąć z niego sok, jak rozpoznać dojrzały granat, jak jeść granat, do jakich potraw dodać granat oraz jakie ma pozytywne właściwości dla zdrowia i urody.


Sok z granatu


Olej kokosowy - właściwości i zastosowanie. Jak stosować olej kokosowy?

kokos owoc i butelka
fot. Phu Thinh Co
Jeszcze kilkanaście lat temu olej kokosowy znajdował się na czarnej liście tłuszczów niekorzystnych dla zdrowia. Dlaczego? Ze względu na wysoką zawartość nasyconych kwasów tłuszczowych. Jednak dopiero dokładniejsze badania nad olejem kokosowym i zawartych w nim tłuszczach (okazało się, że nie są to typowe długołańcuchowe kwasy tłuszczowe, które powodują tycie i wzrost cholesterolu jak powszechnie sądzono) spowodowały, że olej ten został nazwany "najzdrowszym olejem świata". Olej kokosowy dzięki licznym właściwościom zdrowotnym i pielęgnacyjnym znalazł szerokie zastosowanie zarówno w kuchni jak i kosmetyce.

Olej kokosowy


Kiedy i jak wykonać oczyszczanie cery? Jak wygląda zabieg mechanicznego (manualnego) oczyszczania twarzy?

fot. Hotel Costa Calero - Talaso&Spa

Oczyszczanie cery

Manualne oczyszczanie twarzy jest nadal jednym z najpopularniejszych zabiegów wykonywanym przez kosmetyczki w gabinetach kosmetycznych. Osobiście nie jestem fanką tego sposobu oczyszczania (chyba, że chodzi o cerę trądzikową - w przypadku której tego typu zabieg jest pomocny, a nie zawsze można skorzystać z innych metod dokładnego oczyszczania) - ale to moje prywatne zdanie. Osobiście wolę oczyszczanie skóry wykorzystując mikrodermabrazję lub peelingi kwasami, lub łącząc razem obydwie metody.
Jeśli na skórze twarzy zauważamy zaskórniki (otwarte i zamknięte) lub prosaki to warto zdecydować się na zabieg oczyszczania cery (oczywiście można także wykonać w zależności od potrzeb oczyszczanie dekoltu, pleców czy ramion - zabieg wygląda podobnie). Zabieg oczyszczania cery wspomaga funkcje skóry i poprawia jej wygląd (oczywiście nie bezpośrednio po zabiegu :-).
Usuwanie zanieczyszczeń skóry jest też bardzo ważnym elementem w pielęgnacji cery trądzikowej.

Oczyszczanie twarzy krok po kroku


Torbiele wychodzące z gruczołów potowych i łojowych - prosaki i kaszaki. Jak pozbyć się prosaków i kaszaków?

Na początek słów kilka o tym czym są torbiele. Torbiele należą do zmian zastoinowych i nie są nowotworami łagodnymi (jak niektórzy mylnie sądzą). Torbiele powstają w wyniku zatrzymania wydzieliny gruczołów potowych, bądź też gruczołów łojowych. Do najpopularniejszych zmian tego typu należą: prosaki, kaszaki, a także torbielak potowy.

Prosaki (milium)


Prosaki są zazwyczaj torbielami gruczołu potowego lub łojowego, które powstały na skutek nadmiernego rogowacenia wydzieliny zatrzymanej w wyniku zaczopowania ujścia mieszka włosowego (w skrócie prosaki to zastoina wydzieliny gruczołu potowego bądź łojowego).

Jak wyglądają prosaki?
Na pewno każda z Was je widziała. Prosaki to maleńkie, białawe, twarde twory, który prześwitują przez naskórek (znajdują się tuż pod naskórkiem - bardzo powierzchownie) i są wyraźnie odgraniczony od otoczenia. Zazwyczaj są wielkości łebka szpilki (ziarnka maku lub prosa).

Gdzie występują prosaki? - lokalizacja 
Najczęstszą lokalizacją prosaków jest skóra twarzy - mogą występować licznie głównie na czole i na policzkach, a także w okolicy oczu i na powiekach. Inną dosyć częstą lokalizacją prosaków są okolice zewnętrznych narządów płciowych zarówno żeńskich jak i męskich (u kobiet na wargach sromowych: większych i mniejszych, u mężczyzn zaś na skórze trzonu i napletku prącia). Prosaki mogą też pojawić się w miejscu blizny pooperacyjnej lub też blizn po przewlekłych chorobach skóry.

Jak usunąć prosaki?

Tego typu zabiegi najczęściej wykonuje kosmetyczka. Pojedyncze prosaki usuwamy w następujący sposób: dezynfekujemy skórę na której znajduje się prosak, a następnie przekłuwamy prosak cienką igłą jednorazowego użytku, lancetem lub też skaryfikatorem. Po nakłuciu wyciskamy jego zawartość, a następnie ponownie odkażamy skórę. Pojedyncze prosaki można usunąć też elektrolizą. Jeśli występują prosaki mnogie (jest ich dużo na twarzy), to dobrym wyjściem na pozbycie się ich będzie złuszczanie mechaniczne lub chemiczne naskórka (peelingi kwasowe).

Kaszak (atheroma)


Wykwity skórne - jak je rozpoznać? Wykwity pierwotne i wtórne.

W kosmetyce i kosmetologii niezwykle istotna jest znajomość rozpoznania widocznych na skórze wykwitów, gdyż na tej podstawie decyduje się: czy można wykonać dany zabieg kosmetyczny lub czy jest on przeciwwskazany (byłby szkodliwy dla klienta). Często to właśnie doświadczona kosmetyczka lub kosmetolog są osobami, które widząc określone wykwity (mając podejrzenie, że dzieje się coś niepokojącego) kieruje klienta/pacjenta do lekarza.

Wykwity skórne


Określenie "wykwit" pochodzi od łacińskiego słowa "eflrescere" - co znaczy kwitnąć. Wykwity skórne są to zmiany skórne stwierdzone wzrokiem i dotykiem, które są reakcja skóry na działanie różnorodnych bodźców. Rozróżniamy wiele odmian wykwitów opierających się na określonych cechach morfologicznych, jednak bardzo ważne znaczenia ma tutaj ewolucja (postęp) poszczególnych zmian. Dlatego też najpopularniejszym podziałem wykwitów jest ich podział na wykwity pierwotne i wtórne.

Wykwity pierwotne i wykwity wtórne


Wykwity pierwotne zwane inaczej podstawowymi są pierwszymi powstającymi zmianami na skórze. Są one bezpośrednio związane ze stanem chorobowym.
Wykwity wtórne - wykwity te powstają w związku z ustępowaniem wykwitów pierwotnych, bądź też stanowią następstwo dalszego rozwoju wykwitów pierwotnych. Reasumując: wykwity wtórne albo są objawem zdrowienia, albo też objawem długotrwałych i przewlekłych zmian (zaawansowania choroby).

Wykwity pierwotne - rodzaje


Depilacja bikini. Jak depilować bikini? Rodzaje depilacji bikini: depilacja francuska, brazylijska i hollywoodzka.

Obecnie dla wielu kobiet obecność włosów jest dopuszczalna tylko na głowie oraz w formie brwi i rzęs. Wydaje się, że najlepiej żeby wcale nie występowało na innych częściach ciała, bo i tak je usuwamy. Pokazanie się z niewydepilowanymi pachami czy nogami traktowane jest jako ogromna wpadka. Można stwierdzić, że także depilacja okolic intymnych przed wyjściem na plażę czy basem stała się wręcz obowiązkiem. Depilację bikini można wykonać różnymi metodami, są także różne rodzaje depilacji okolic intymnych. O tym na czym polegają i czym się różnią przeczytacie poniżej.

Depilacja bikini


Depilacja bikini jest to usunięcie owłosienia z okolic intymnych. Może być to tzw. depilacja płytka (usuwanie włosków wystających poza linię bielizny) lub też depilacja głęboka (usuwanie całego owłosienia ze wzgórka łonowego, warg sromowych oraz między pośladkami). Depilacja bikini jest dla wielu kobiet tak samo ważna jak depilacja nóg czy manikiur. Jedne panie decydują się na depilację okolic intymnych ze względów higienicznych, inne także ze względów estetycznych.

Jak depilować bikini?


Ałun - naturalny kryształowy lek i kosmetyk.

Ałun


Ałun jest minerałem występującym naturalnie w przyrodzie (dwunastowodny siarczan potasowo- glinowy). Ałun powstaje w wyniku zachodzenia procesów wulkanicznych. Występuje on w postaci żył wśród skał łupkowych m.in. we Włoszech, USA, Azji, Australii, Hiszpanii, Grecji, Francji. W Polsce można się na niego natknąć w okolicach Sandomierza, Międzyzdrojów oraz na Dolnym Śląsku. Zastosowanie ałunu w kosmetyce jest znane już od czasów starożytnych. Pierwsze wzmianki o zastosowaniu ałunu jako środka neutralizującego nieprzyjemny zapach pochodzą już ze starożytnego Egiptu i Chin.

zestaw do golenia
fot. David Fant

Ałun - jak wygląda?


Ałun występuje naturalnie w postaci kryształków. Jest kruchy, szklisty i prześwitujący. Ałun może mieć barwę białą, szarą lub żółtawą. Jest bezzapachowy. Ałun dobrze rozpuszcza się w wodzie.


Ałun - właściwości i działanie




Depilacja woskiem, a depilacja pastą cukrową - różnice. Który rodzaj depilacji wybrać?

Najpopularniejszą metodą usuwania zbędnego owłosienia jest depilacja woskiem. W gabinetach kosmetycznych mamy do dyspozycji różne rodzaje wosku (np. kremowy, miodowy, płynny, w puszce, twardy). Ale coraz więcej osób decyduje się też na depilację pastą cukrową. Poniżej postaram się przybliżyć obie metody i przedstawię główne różnice między depilacją woskiem, a depilacją pastą cukrową.


DEPILACJA WOSKIEM


Demakijaż. Jaki preparat oczyszczający wybrać do danego typu skóry?

Oczyszczanie skóry - demakijaż


fot. Honolulu Media
Przed wykonaniem zabiegu kosmetycznego zarówno w gabinecie jak i w domu  należy optymalnie przygotować skórę. Na czym to polega? Oczywiście na właściwym oczyszczeniu skóry preparatem dobranym do typu i stanu skóry. W trakcie oczyszczania usuwane są ze skóry resztki wydzielin gruczołów skórnych (potowych jak i łojowych), martwe (zrogowaciałe) komórki naskórka, zanieczyszczenia (cząsteczki brudu, kurzu), mikroorganizmy, a także makijaż oraz inne preparaty kosmetyczne (np.krem). Oczywiście oczyszczamy skórę dwa razy dziennie: rano (w celu odświeżenia) i wieczorem (oczyszczenie skóry z sebum i zanieczyszczeń po całym dniu i dokładny demakijaż).

Cząsteczki hydrofilowe i lipofilowe


fot. mahmoud99725
Cząsteczki, które usuwamy podczas oczyszczania skóry mogą mieć charakter hydrofilowy (są wodolubne) np. pot, tusz do rzęs rozpuszczalny w wodzie lub lipofilowy (są tłuszczolubne) np. sebum, cienie do powiek, pomadki do ust, tusze do rzęs i inne kosmetyki wodoodporne. Aby usunąć substancje hydrofilowe wystarczy ciepła woda, natomiast aby usunąć substancje lipofilowe niezbędne jest ich zemulgowanie z wodą i środkami czyszczącymi (tzw. syndety o pH 4-6). W celu oczyszczenia skóry należy unikać mydła (niezależnie od rodzaju skóry). Dlaczego? Ponieważ mydło działa niekorzystnie na skórę twarzy, całkowicie zaburzając jej pH.

Jaki preparat oczyszczający wybrać do danego typu skóry?


Oczar wirginijski. Woda hamamelisowa - zastosowanie w kosmetyce.

fot. Kristine Paulus
Poza wodą różaną w kosmetyce szerokim zastosowaniem i dobroczynnymi właściwościami cieszy się także woda hamamelisowa (jest składnikiem toników, kremów, może być też stosowana jako samodzielny kosmetyk). Poniżej postaram się dokładniej przybliżyć właściwości i zastosowanie wody hamamelisowej, ale zanim to zrobię to słów kilka o oczarze wirginijskim z którego hydrolat ten jest pozyskiwany.


Oczar wirginijski


Oczar wirginijski (Hamamelis Virginiana) jest krzewem lub drzewem osiągającym ok 2,5 - 5 m wysokości (max. 8 m). Cechą charakterystyczną oczaru jest zakrzywiony pień pokryty gładką brązową korą oraz długie rozwidlające się gałęzie pokryte gęsto liśćmi, które opadają na zimę. Od października do marca oczar wirginijski jest pokryty pięknymi żółtymi kwiatami. Drzewo to pochodzi i naturalnie rośnie na obrzeżach Ameryki  Północnej (wschodnie regiony USA), gdzie było wykorzystywane do celów leczniczych przez rdzennych Indian (to oni odkryli jego lecznicze właściwości). Indianie stosowali napar z oczaru do leczenia trudno gojących się ran i owrzodzeń oraz leczenia biegunek (zarówno spowodowanych czerwonką, jak i innego pochodzenia). Oczar zwany był świętą rośliną Indian lub złotem Indian. W Europie i w Polsce oczar występuje jako roślina parkowa i ozdobna. Oczywiście cenne właściwości oczaru zostały poparte badaniami naukowymi. Surowcem farmaceutycznym są: gałęzie, liści i kora, z których wytwarza się preparaty i leki naturalne.

Właściwości oczaru wirginijskiego


Woda różana w kosmetyce - właściwości i zastosowanie.

Róża - królowa kwiatów. W starożytności uznawana była za afrodyzjak. Jest symbolem nie tylko miłości, ale także elegancji czy luksusu. O olejku różanym pisałam już obszernie w osobnym poście. Dziś pora na słów kilka o wodzie różanej, która posiada wiele cennych właściwości pielęgnacyjnych oraz przepiękny kuszący, naturalny zapach. Obecnie woda różana jest najczęściej składnikiem kosmetyków do pielęgnacji twarzy i włosów. Jak powstaje? Jakie ma właściwości? Kto powinien korzystać z jej dobrodziejstw? O tym poniżej.

Woda różana


Prawdziwa woda różana powstaje w procesie uzyskiwania olejku różanego podczas procesu destylacji płatków róży. W procesie destylacji płatki róży oddają do wody cenne flawonoidy (m.in. kwercetynę), garbniki, witaminy, minerały oraz niewielkie ilości lotnych olejków eterycznych. Najprościej rzecz ujmując hydrolat i woda różana są produktami ubocznymi wytwarzania olejku z płatków róży.
Jeśli decydujecie się na zakup wody różanej, to zwracajcie uwagę na skład - powinno być: rosa damascena distillate lub rosa damascena flower wather, lub woda plus olejek różany - i tyle. Unikajcie tych zawierających inne dodatki i konserwanty (to już nie są wody różane).

Woda różana - właściwości dla skóry



Olejek Perilla ( "olej z pachnotki").

Pachnotka zwyczajna (Perilla frutescens) jest jednoroczną rośliną oleistą z rodziny jasnowatych (wargowych). Naturalnie rośnie i jest uprawiana na szeroką skalę (ze względu na owoce, które zawierają ok 50% tłuszczu) w południowej Azji. Z nasion tych owoców otrzymuje się olej. W Polsce roślina ta uprawiana jest jako ozdobna.

Olej Perilla


Olej Perilla jest tłoczony na zimno z nasion owoców pachnotki. Jest nierafinowany, lekki i łatwo się rozprowadza. Olej z pachnotki należy do olei schnących. Olej ma żółto-zielony kolor i świeży ziołowy zapach. Najczęściej jest pakowany i przechowywany w buteleczkach z ciemnego szkła. Po otwarciu zaleca się przechowywanie w lodówce.

Olejek Perilla - co zawiera?


Olej Tamanu - właściwości i zastosowanie w kosmetyce.

fot. Tatters
Olej Tamanu jest pozyskiwany z wysuszonych nasion owoców drzewa Tamanu (Calophyllum inophyllum Taitense). Przez Tahitanki uznawany jest za "święty" dar od bogów. Dlaczego? Chroni on bowiem bardzo skutecznie skórę przed promieniowaniem słońca, wysoką wilgotnością i wiatrem z kropelkami słonej wody wiejącym od morza. Olej ten od kilkunastu lat jest także stosowany w europejskim przemyśle kosmetycznym. Czym jest olej Tamanu? W jaki sposób jest pozyskiwany? Jakie ma właściwości? O tym dowiesz się więcej w dalszej części wpisu.

Olej Tamanu - pozyskiwanie


Olej Tamanu jest pozyskiwany z wysuszonych nasion owoców drzewa Tamanu. Jest wytłaczany na zimno. Aby uzyskać 1 kg tego oleju potrzeba użyć 20 kg wysuszonych pestek - stąd wynika jego dość wysoka cena. Olej tłoczony na zimno jest gęsty (płynny), może mieć kolor od żółtego, przez zielony, aż po brązowy. Zapach oleju Tamanu jest dość intensywny, lekko orzechowy lub korzenny (ziołowy). W temperaturze poniżej 10 C olej tężeje i krystalizuje. Oleju Tamanu nie należy podgrzewać, ponieważ nie jest odporny na działanie ciepła (bardzo wysokiej temperatury).
Drzewo Tamanu rośnie w tropikalnych rejonach południowej Azji, Afryki i wysp Pacyfiku, m.in. w Tajlandi, Wietnamie, Birmie, Malezji czy Sri Lance. Jest to wiecznie zielone wysokie drzewo (do 35 m wysokości) wydające owoce dwa razy do roku.

Olej Tamanu - co zawiera?


Pudry. Rodzaje pudrów i ich zastosowanie. Jak wybrać odpowiedni puder?


fot. Daniela Vladimirova
Puder jest jednym z najstarszych znanych kosmetyków. Na rynku jest bardzo wiele rodzajów pudrów, dlatego wybór odpowiedniego dla siebie może wcale nie być tak prosty jak się wydaje. Każdy producent kosmetyków proponuje nam kilka, a nawet kilkanaście rodzajów pudrów- można więc stwierdzić, że ile firm tyle rodzajów pudrów. Żeby ułatwić wybór odpowiedniego produktu postaram się przybliżyć ich właściwości, rodzaje, a także odpowiedni sposób aplikacji. No i przede wszystkim przed zakupem musicie dokładnie określić cel - czemu puder ma służyć.

Puder -  czym jest i w jakim celu się go stosuje?


Puder to miałki proszek o drobinkach mniejszych niż 100 nm.
Podstawową rolą pudru jest zmatowienie skóry oraz utrwalenie nałożonego wcześniej podkładu.
Ale mają one też dodatkowe zalety tj. ochrona skóry przed czynnikami zewnętrznym np. słońce, wiatr, kurz, promieniowanie UV oraz pielęgnacja cery. W skrócie ich zadaniem jest upiększanie i pielęgnacja.
Puder może być stosowany nie tylko do twarzy, ale także do ciała i stóp. Rolą tego rodzaju pudrów jest wchłanianie potu, a także działają dezodorujące, chłodząco i pielęgnacyjnie.

Pudry - co zawierają?


Brushing - mechaniczny peeling szczotkowy.

Brushing - peeling szczotkowy


Szczotka do domowego oczyszczania twarzy
Jedną z licznych metod złuszczania martwych komórek naskórka jest  peeling szczotkowy - brushing. Jest to peeling mechaniczny, który poza oczyszczaniem skóry działa jak przyjemny masaż. Obecnie bardzo popularne są elektryczne szczotki do czyszczenia twarzy w domu - odpowiednio stosowane mogą przynieść wiele korzyści jednak należy pamiętać o przeciwwskazaniach (takie jak do brushingu). Pamiętajcie - nigdy nie wykonujemy peelingów mechanicznych w tym brushingu (także szczotką do domowego użytku) w przypadku jakichkolwiek zmian zapalnych i ropnych na skórze (można wykonać peeling szczotkowy w przypadku trądzika zaskórnikowego bez stanów zapalnych) - może to bowiem prowadzić do zintensyfikowania stanu zapalnego oraz rozniesienia zmian po całej powierzchni poddawanej zabiegowi. Więc teraz przejdziemy do tego jak wygląda zabieg brushingu, dla kogo jest wskazany, a kto nie powinien z niego korzystać.

Brushing - jak wygląda zabieg?


Brushing wykonujemy przy użyciu urządzenia, a dokładniej głowicy, która zakończona jest niewielkimi szczotkami, która obracając się złuszcza martwe komórki naskórka. Oczywiście przed przystąpieniem do brushingu przeprowadzamy z klientką wywiad, wykonujemy demakijaż i diagnozujemy skórę. Jeśli skóra kwalifikuje się do zabiegu (nie ma przeciwwskazań), to możemy wykonać peeling szczotkowy. Dodatkowo brushing działa jak przyjemny masaż. Po zabiegu skóra jest oczyszczona i wygładzona. Na skutek poprawy krążenia jest także dobrze odżywiona, a koloryt ulega ujednoliceniu. Po brushingu warto zastosować preparaty w ampułkach lub serum pod maskę - skóra jest dobrze przygotowana na zwiększone przenikanie (wchłanianie) substancji czynnych.

Brushing - działanie na skórę


Dezinkrustacja - metoda oczyszczania przetłuszczającej się skóry. Dezinkrustacja w kosmetyce.

Jakie zabiegi oferują gabinety kosmetyczne nastolatkom z przetłuszczającą się skórą? Dobrze sprawdzającymi się zabiegami w przypadku cery tłustej z dużą ilością zaskórników są m.in. darsonwalizacja (zabieg ten został już przeze mnie dokładnie opisany) oraz dezinkrustacja.

Dezinkrustacja czym jest?


Dezinkrustacja, zwana inaczej głębokim oczyszczaniem (zmydlaniem łoju skórnego poprzez działanie zasadą na tłuszcz), zaliczana jest do metod elektroterapii. Zabieg ten wykorzystuje działanie prądu stałego oraz substancji  czynnych, które po wprowadzeniu w zewnętrzne warstwy naskórka oraz do gruczołów potowych i łojowych, powodują jego rozpulchnienie (zasady rozpulchniają keratynę), co zmniejsza swoistość osadów oraz ułatwia ich usunięcie.

Substancje czynne (w postaci jonów) stosowane w dezinkrustacji mają za zadanie ułatwić usunięcie stwardniałego łoju oraz obumarłych łusek skóry z górnych (najbardziej zewnętrznych) warstw naskórka.

Dezinkrustacja wykazuje działanie podobne do galwanizacji, ale istota tego zabiegu polega na usunięciu osadów z górnych warstw naskórka.

Dezinkrustacje wykonujemy przy użyciu aparatu na prąd stały np. desincrustant. ale można ją też wykonać każdym aparatem do galwanizacji.

Dezinkrustacja wskazania?


Kosmetyki maskujące - korektory. Jak używać korektorów? Rodzaje korektorów.

Jednym z ważnych kosmetyków, którego nie powinno zabraknąć w naszej kosmetyczne jest korektor. Kosmetyk ten nie zajmuje wiele miejsca, często jest wielkości kredki lub szminki. Można powiedzieć: mały niepozorny, a potrafi zdziałać cuda. Jest taką tajną bronią w kosmetyczce - jeśli pojawią się niedoskonałości - wypryski czy sińce pod oczami nie panikujemy tylko sięgamy właśnie po korektor. Ale możemy nim ukryć także trwałe niedoskonałości jak pajączki czy blizny, a także modelować twarz. Korektory różnią się między sobą między innymi stopniem krycia, formą oraz kolorem (każdy z kolorów kryje inne rodzaje niedoskonałości). Poniżej kilka informacji o kolorach i rodzajach korektorów, aby łatwiej Wam było wybrać odpowiedni dla siebie.

Do czego służy korektor?

Korektor ma za zadanie kamuflować wszelkie niedoskonałości skóry. Można nim zakrywać piegi, wypryski, krosty, sińce pod oczami, naczynka (teleangiektazje), zaczerwienienia, ale także korygować kształt twarzy czy np. zmniejszać nos. Jak widać korektor potrafi zdziałać cuda - działa szybko, bezboleśnie i co ważne niedrogo (same zalety). Jestem przekonana, że każda kobieta, która raz sięgnie po korektor pozostaje mu wierna. Odpowiednio dobrany i zastosowany korektor jest prawdziwym przyjacielem kobiety.

Aby korektor dobrze spełniał swoją rolę muszą być spełnione trzy warunki:
- odpowiednio dobrany rodzaj korektora;
- odpowiedni kolor;
- prawidłowa (precyzyjna) aplikacja korektora;

Korektor - rodzaje korektorów


Podkłady. Jak wybrać odpowiedni podkład?

W ofercie znajduje się wiele różnych podkładów: płynne, kremowe, w musie, w sztyfcie czy w kamieniu. Różnią się one m.in konsystencją, a także stopniem krycia. Dla osób o nieskazitelnej cerze stopień krycia ma pewnie drugorzędne znaczenie, jednak większość z nas ma na skórze jakieś niedoskonałości, które chciałaby ukryć czy przynajmniej zmniejszyć ich widoczność (np. przebarwienia, zmarszczki, rozszerzone naczynka czy wypryski). Dla tej grupy klientek stopień krycia ma istotne znaczenie w wyborze idealnego podkładu.

Co zawierają podkłady ? Od czego zależy siła krycia podkładu?


Siła krycia podkładu zależy głównie od zawartości białych i kolorowych pigmentów. Do białych zalicza się m.in. talk, tlenek cynku, dwutlenek tytanu, glinkę kaolinową, związki miki i tytanu, mikrocząsteczki poliamidu, krzemian magnezu, stearyniany: magnezu, cynku wapnia. Struktura wymienionych związków decyduje o konsystencji podkładu, a co za tym idzie łatwości nakładania i rozprowadzania po skórze, ale także decyduje o sposobie odbijania światła oraz możliwości korekty (wyrównania) nierówności cery. Jako barwniki kolorowe najczęściej stosuje się różne tlenki żelaza (przyjmują kolory od pomarańczowego, przez czerwony, po brązowe). Zawartość kolorowych barwników w podkładzie to 5-10%. Kolejnym składnikiem podkładów są humektany (środki nawilżające) i zagęstniki. Ich zadaniem jest zapewnienie jednolitej konsystencji podkładu i utrudnianie osadzania się (sedymentacji) barwników. Aby zapobiec wysychaniu podkładów dodaje się do nich substancje higroskopijne (pochłaniające i zatrzymujące wodę) np. glicerynę, glikole czy kwas hialuronowy. Substancje te pełnią dwie funkcje - z jednej strony zapobiegają wysychaniu podkładu (są humektantami), z drugiej równocześnie nawilżają skórę. Składniki tłuszczowe i oleje roślinne nadają podkładom kremową konsystencję (łatwo się rozprowadza), a przy okazji działają zmiękczająco na skórę (działanie emoliencyjne). Podkłady utrwalane są za pomocą przeciwutleniaczy i środków konserwujących, które chronią przed działaniem tlenu i wtórnym zakażeniem. Dobrze przechowywane podkłady (w chłodnym i ciemnym miejscu) mogą być przydatne nawet przez okres około 2 lat. Oczywiście jeśli zauważymy zmianę konsystencji, barwy czy zapachu to należy zaprzestać używania kosmetyku (nie nadaje się już do użycia).

Rodzaje podkładów:

Fototypy. Ocena wrażliwości na słońce.

Jedni opalają się na kolor złocistobrązowy szybko, bez oparzeń, inni zaś (w tym ja) mają problem ze zdobyciem nawet jasnobrązowej opalenizny. Dla niektórych trudne jest uzyskanie jakiejkolwiek opalenizny (dla osób z fototypem I opalenizna jest praktycznie niemożliwa), a ja tu mówię o pięknej, brązowej. Kilkanaście wizyt w solarium lub długie godziny na słońcu, a zanim pojawia się oczekiwana opalenizna to trzeba zaliczyć oparzenie słoneczne i rumień kilkukrotnie (wiem z własnej autopsji). Posiadając więc wiedzę na temat szkodliwość promieniowania UV (szczególnie dla osób z jasną karnacją) od kilku lat odpuszczam sobie opalanie (dla mnie zbyt duży wysiłek, niewspółmierny do efektu). Oczywiście nie znaczy to, że wcale nie wychodzę na słońce. Nie zmienia to faktu, że zazdroszczę osobom z ciemniejszą karnacją pięknej, brązowej opalenizny (no ale zawsze w razie potrzeby pozostaje mi opalanie natryskowe). Moja dość duża wrażliwość skóry na słońce i trudność w opalaniu wynika z tego, iż należę do osób z fototypem II. Czym jest fototyp i o czym decyduje?

Fototyp


Fototyp to osobnicza, indywidualna odpowiedź skóry na działanie promieniowania słonecznego. Określony kolor skóry, włosów, oczu warunkuje reakcję na UV (bo przecież kolor oczu czy włosów zależy od zawartości melaniny). Fototypy omówię na podstawie typów skóry wg Fitzpatricka. Klasyfikacja Fitzparika została opublikowana w 1988 r roku i oparta jest na sposobie reakcji skóry na światło UV. Skala ta zawiera 6 fototypów uzależnionych oczywiście od zawartości melaniny w skórze. Klasyfikacja ta jest bardzo użyteczna przy peelingach zwłaszcza chemicznych.

Fototyp I (celtycki) i II (północnoeuropejski)


Skóra sucha. Cechy, rodzaje i przyczyny suchej skóry. Jak pielęgnować suchą skórę?

fot. Ryan Cadby
Aby dobrać odpowiednie zabiegi (oraz kosmetyki do ich wykonania), a także właściwą pielęgnację domową najważniejsza jest prawidłowa diagnoza skóry. Pierwszym i podstawowym krokiem jest określenie (zdiagnozowanie) z jakim rodzajem skóry mamy do czynienia tzn. czy klientka posiada cerę suchą, normalną (bardzo rzadko występuje u osób dorosłych), tłustą czy mieszaną (oczywiście możemy mieć także do czynienia ze skórą trądzikową czy dojrzałą). Kolejnym nie mniej istotnym etapem jest określenie czy mamy do czynienia ze skórą wrażliwą - może ona dotyczyć każdego z wyżej wymienionych rodzajów cer (oczywiście wrażliwość częściej dotyczy skór suchych, ale zdarzają się także osoby ze skórą tłustą wrażliwą). Odpowiednia diagnoza rodzaju cery pozwala nam obrać właściwy kierunek pielęgnacji i dobór najbardziej odpowiednich (optymalnych) kosmetyków i zabiegów, które pozwolą nam w jak najlepszy sposób dbać o skórę (dać jej wszystko to czego potrzebuje, przywrócić właściwe funkcjonowanie oraz atrakcyjny i pełen blasku wygląd). Dziś więcej na temat skóry suchej - jak ją rozpoznać, jakie są przyczyny suchości i przede wszystkim na co zwrócić uwagę w pielęgnacji skóry suchej.

Skóra sucha


Jak sama nazwa wskazuje skóra sucha to skóra o niskiej zawartości wody w naskórku. W skórze tej może także dochodzić do zaburzeń rogowacenia naskórka i nieprawidłowych procesów złuszczania. W skórze suchej obserwuje się też obniżony poziom NMF (naturalny czynnik nawilżający) oraz zaburzone wytwarzanie lipidów warstwy ochronnej. Przyczynia się to do suchości naskórka, a to z kolei powoduje zakłócenia w procesie złuszczania. Najczęściej nasiloną suchość skóry stwierdza się u osób ze skórą nieprzetłuszczającą się (niska aktywność gruczołów łojowych) lub w okolicach ciała gdzie występuje niewielka ilość gruczołów łojowych np. na kończynach dolnych i górnych. Na twarzy- boczne partie (policzki) najczęściej są bardziej suche niż środek- nos i broda. Oczywiście o nawilżeniu naskórka decyduje zawartość wody, która zależy od wypadkowej dwóch procesów: odparowywania wody z naskórka (TEWL) oraz zdolności naskórka do zahamowania ucieczki wody (NMF, właściwa bariera ochronna). Prawidłowe zawartość wody w warstwie rogowej naskórka powinna wynosić 12-15%, jeśli zawartość ta spadnie poniżej 12% to mamy do czynienia ze skórą suchą, która jest mniej elastyczna, bardziej krucha- tym samym bardziej podatna na urazy mechaniczne (częściej powstawać mogą rany czy pęknięcia) oraz na niekorzystne działanie czynników atmosferycznych (wiatr, mróz, słońce). Posiadając cerę suchą należy pamiętać aby chronić ją przez cały rok - latem przed słońcem, zimą przed mrozem i wiatrem (długotrwałe narażanie skóry na niekorzystne czynniki atmosferyczne może przyspieszyć powstawanie zmarszczek.

Skóra sucha nie stanowi przeciwieństwa skóry tłustej- oba rodzaje cery mogą współistnieć u tej samej osoby (mamy z tym do czynienia w przypadku skóry mieszanej.

Cechy skóry suchej


Wpływ promieniowania na organizm i skórę. Rodzaje opalenizny.

fot. Emergency Brake
Kiepska pogoda, szarość czy brak słońca obniżają nastrój, a nawet prowadzić mogą do depresji. Jednak nadmiar słońca również może być szkodliwy - zbyt długie przebywanie na ostrym słońcu może powodować oparzenia słoneczne, udar cieplny, a w skrajnych przypadkach u osób starszych z problemami krążeniowymi nawet śmierć. Oczywiście nie chcę nikogo straszyć, chcę tylko zwrócić uwagę aby korzystać z pięknej i słoneczne pogody rozsądnie.

Wpływ promieniowania na organizm i skórę


Na promieniowanie słoneczne składają się 3 rodzaje promieniowania: podczerwone IR, widzialne i promieniowanie UV.

- Promieniowanie IR - promieniowanie IR daje odczuwalne ciepło, to właśnie ono jest odpowiedzialne za powstawanie udaru słonecznego (może wywołać utratę przytomności);

-Promieniowanie widzialne - promieniowanie widzialne umożliwia widzenie barwne (po zmroku widzimy tylko w kolorach szarobiałych);

- Promieniowanie UV - promieniowanie UV powoduje rumień, oparzenia słoneczne oraz opaleniznę - wszystkie one należą do grupy wczesnych odczynów posłonecznych. Natomiast do późnych odczynów posłonecznych (nie widzimy ich od razu) zaliczamy fotostarzenie raz powstawanie zmian przednowotworowych i nowotworowych. Promieniowanie to dzielimy na UVA, UVB, UVC (ostatnie nie dociera do Ziemi, jest wychwytywane przez warstwę ozonową, stosuje się w lampach bakteriobójczych).

Promieniowanie UVA (320- 400 nm)


Promieniowanie to stanowi 95% promieniowania docierającego do powierzchni Ziemi. Poziom promieniowania nie jest zależny ani od pory roku, ani od pory dnia. Promieniowanie UVA przenika przez chmury i szyby okienne.  Penetruje dosyć głęboko, bo aż do skóry właściwej, a nawet tkanki podskórnej. To ono odpowiada za niszczenie włókien kolagenowych i sprężystych, co w konsekwencji prowadzi do powstania zmarszczek i spadku elastyczności  i jędrności skóry. Promieniowanie UVA powoduje też przebarwienia (długotrwałe, intensywne), odczyny fototoksyczne i fotoalergiczne, a także działa kancerogennie. Promieniowanie to jest wykorzystywane w solariach oraz w dermatologii (fotochemioterapia).

Promieniowanie UVB (280- 320 nm)


Maski kosmetyczne (maseczki). Rodzaje masek. Po co stosujemy maski? Zastosowanie masek w zabiegach kosmetycznych.

fot. Zenspa1
Maska jako zabieg kosmetyczny jest jedną z najstarszych form upiększania. Obecnie maski coraz rzadziej są zabiegiem samy w sobie, są raczej bardzo ważną częścią składową zabiegu kosmetycznego. Przy właściwym doborze składników i prawidłowym zastosowaniu obecnie stosowane maski dają efekt przewyższający działanie innych preparatów kosmetycznych (np. kremów). Większość masek daje efekt natychmiastowy, czasami nawet spektakularny, ale niestety krótkotrwały. W przypadku niektórych masek efekt jest widoczny dopiero po kilkukrotnym zastosowaniu.

Po co stosujemy maski kosmetyczne?


Maski znajdują szerokie zastosowanie szczególnie w trakcie intensywnej pielęgnacji skóry twarzy i całego ciała. Ich zadaniem jest poprawa funkcji skóry. Oczywiście różne maski mają różne działanie. Wiele masek tworzy na powierzchni skóry warstwę nie przepuszczającą powietrza i potu - dzięki temu zatrzymują ciepło. Odpowiednio dobrane maski kosmetyczne służą do intensywnego oczyszczania skóry (nasilają wydalanie potu, rozpulchniają warstwę rogową ), poprawiają ukrwienie i koloryt, łagodzą podrażnienia, zwężają rozszerzone pory, przygotowują skórę do wnikania substancji czynnych oraz poprawiają ich przenikanie wgłąb skóry (działanie okluzyjne) i wiele innych. Mogą wykazywać działanie przeciwzapalne, pobudzające, ściągające, wysuszające, rozpulchniające, nawilżające, rozgrzewające. Oczywiście maski dobieramy do indywidualnych potrzeb skóry.

Maski dostarczają naszej skórze więcej składników regenerujących i bogatych w wodę niż kremy, ponadto silniej regenerują skórę i wygładzają zmarszczki. Po zastosowaniu maski skóra staje się jaśniejsza, wygładzona i optycznie młodziej wygląda.

Co zawierają maski - skład?


Budowa skóry.

Powierzchnia skóry dorosłego człowieka ma około 1,5 do 2 m2. Masa jest zależna od grubości tkanki podskórnej, naskórek to około 0,5 kg, zaś skóra właściwa waży około 3 kg. Skóra składa się z trzech warstw: naskórka, skóry właściwej i tkanki podskórnej. Oczywiście zawiera także przydatki (gruczoły potowe i łojowe, włosy, paznokcie), naczynia krwionośne i chłonne oraz zakończenia nerwowe.

NASKÓREK


Naskórek to wielowarstwowy nabłonek, który ciągle ulega odnawianiu i keratynizacji oraz uczestniczy w powstawaniu tzw. przydatków skóry (czyli paznokci, gruczołów potowych czy też aparatu włosowo- łojowego). Naskórek składa się głownie z keratynocytów, a jego grubość waha się od 0,4 do 1,5 mm (w zależności od okolicy ciała). Poza keratynocytami znajdują się też inne komórki m.in. melanocyty (wytwarzające melaninę), komórki Langerhansa (komórki układu immunologicznego skóry) oraz oraz komórki Merkla. Okresowo (w pewnych patologicznych sytuacjach) mogą pojawić się w skórze także limfocyty T (tworzą wtedy wraz z komórkami Langerhansa układ immunologiczny skóry). Naskórek składa się z pięciu warstw: warstwa podstawna, warstwa kolczysta, warstwa ziarnista, warstwa jasna i warstwa rogowa. Ze względu na fakt, iż naskórek ciągle się złuszcza, to dolna warstwa tworzy nowe komórki, które przechodzą przez kolejne warstwy, aby ostatecznie w warstwie rogowej w postaci zrogowaciałych komórek oderwać się od powierzchni. Naskórek oddzielony jest od skóry błoną podstawną. Proces od podziału komórek do ich złuszczenia trwa około 28 dni (14 dni trwa przejście z warstwy podstwanej do warstwy rogowej, pozostałe 14 dni zajmuje komórkom przejście przez warstwę rogową do chwili złuszczenia).

Warstwa podstawna (stratum basale)


Warstwa podstawna, inaczej nazywana warstwą rozrodczą, zbudowana jest z jednego szeregu walcowatych komórek ściśle do siebie przylegających o jądrach silnie zasadochłonnych, które leżą bezpośrednio na błonie podstawnej. Komórki warstwy podstawnej wykazują aktywność mitotyczną, ale nie wszystkie komórki są zdolne do podziału (komórki macierzyste stanowią ok 5-10% populacji komórek warstwy rozrodczej, stanowią one niejako rezerwę komórek naskórka, bardzo powoli się dzielą i dają początek komórkom przejściowo namnażającym się, które stanowią około 50%, a pozostałe 40% to komórki postmitotyczne. W obrębie tej warstwy występują prekursory keratyn (cytokeratyny i tonofibryle). W tej warstwie znajdują się także melanocyty, komórki Langerhansa i komórki Merkela.

Komórki warstwy podstawnej:

- keratynocyty - stanowią około 90% komórek naskórka i są pochodzenia ektodermalnego. Wszystkie keratynocyty zawierają w sobie keratyny (filamenty pośrednie) i tworzą ze sobą połączenia - desmosomy (uwypuklenia błony komórkowej) lub za pośrednictwem półdesmosomów łączą się z błoną podstawną. Występuje około 30 rodzajów keratyn (20 w naskórku, 10 dla włosów). Keratynizacja jest procesem zachodzącym w miarę przesuwania się komórek do zewnętrznych warstw naskórka, który jest regulowany genetycznie.Etapem końcowym różnicowania keratynocytów jest powstanie korneocytu - komórka martwa.
- melanocyty - komórki barwnikowe, tworzą barwnik skóry melaninę. Melanina występuje w różnych kolorach: czarny, czerwony, żółty lub brązowy (w różnych typach skóry przeważają różne odcienie). Melanocyty znajdują się także w mieszku włosowym. Melanocyty mają długie wypustki, które sięgają górnych warstw naskórka i to właśnie przez nie przekazują melaninę do keratynocytów. Jeden melanocyt zaopatruje około 36 keratynocytów. Zadaniem melaniny jest ochrona skóry i organizmu przed skutkami promieniowania UV.
- komórki Langerhansa - komórki te odgrywają ważną rolę w mechanizmie późnej nadwrażliwości. Stanowią główny element tkanki limfatycznej związanej ze skórą (SALT). Ich ilość i aktywność może ulec obniżeniu (zmniejszeniu) na skutek promieniowania UV i rentgenowskiego - stanowi to poważne zagrożenie, ponieważ może prowadzić do zaburzenia mechanizmów nadzoru immunologicznego, a w konsekwencji sprzyjać rozwojowi nowotworów skóry.
- komórki Merkela - są szczególnym typem keratynocytów wykazującym czynność neuroendokrynną.

Warstwa kolczysta (stratum spinosum)


Warstwa kolczysta składa się z kilku rzędów (do 12) wielobocznych komórek, które ulegają spłaszczeniu przy przechodzeniu w kierunku powierzchni naskórka. Komórki nie przylegają już tak ściśle do siebie jak w warstwie podstawnej, oddzielone są od siebie przestrzeniami wypełnionymi desmogleiną (substancją mukopolisacharydowo- białkową). Desmogleina cementuje wypuklenia komórkowe odpowiadające dermosomom. Komórki warstwy kolczystej zachowują pełną żywotność pomimo braku możliwości podziału mitotycznego.

Warstwa podstawna i kolczysta są określane mianem warstwy Malpighiego - stanowią one żywy, czynny metabolicznie naskórek.

Warstwa ziarnista (stratum granulosum)


Warstwa ziarnista składa się z kilku szeregów wrzecionowatych komórek o spłaszczonych jądrach, które wypełnione są ziarnami keratohialiny (produktu pośredniego w procesie wytwarzania keratyny). W zależności od okolicy ciała i grubości naskórka, może składać się z jednego szeregu komórek (cienki naskórek) lub nawet 4 szeregów (w grubym naskórku).

Warstwa jasna (startum lucidum)


Warstwa jasna to tzw. strefa pośrednia - wąska warstwa położona pomiędzy warstwą ziarnistą, a warstwą rogową. Warstwa ta jest bezpostaciowa, zbudowana jest z eleidyny (homogenna substancja białkowa). Czasami warstwa ta jest pomijana - ja ją wymieniam ponieważ ma ona istotne znaczenie w zaburzeniach rogowacenia. Warstwa ta jest szczególnie wyraźna w grubym naskórku (np. dłoni czy podeszw).

Przekształcenie keratynocytów w korneocyty - zmiany te polegają na utracie jądra komórkowego i zawartości cytoplazy z wyjątkiem filamentów keratynowych i macierzy filagrynowej. Zmiany w jądrze komórkowym mają charakter apoptozy. W czasie przejścia komórek z warstwy ziarnistej do rogowej tracą one około 50-80 % suchej masy.

Warstwa rogowa (stratum corneum)


Warstwa rogowa zbudowana jest z dużej liczby martwych i zrogowaciałych komórek (wyglądają jak płaskie łuski). Wszystkie komórki warstwy rogowej wypełnione są białkiem - keratyną. Pełni ona bardzo ważną funkcję ochronną przed urazami mechanicznymi i chemicznymi. Warstwa złuszczających się komórek jest najbardziej powierzchowną warstwą - tutaj zachodzi ciągłe oddzielanie się jednych komórek od sąsiednich. Korneocyty dolnej części warstwy rogowej są grubsze i przylegają do siebie za pomocą zmodyfikowanych desmosomów.

PTS - płaszcz tłuszczowy skóry


Na powierzchni warstwy rogowej znajduje się płaszcz lipidowy, który jest mieszaniną  łoju (wydzielanego przez gruczoły łojowe) oraz lipidów pochodzących z komórek naskórka. PTS zawiera głównie: woski, tłuszcze kwasy tłuszczowe i węglowodory. Stężenie lipidów  w warstwie rogowej są następujące: 45% ceramidy, 25% cholesterol, 15% kwasy tłuszczowe oraz wolna sfingozyna, siarczan cholesterolu, estry cholesterolu, trójglicerydy. Grubość płaszcza tłuszczowego jest zmienna w różnych okresach  życia (w dużej mierze zależy od wydzielania gruczołów łojowych). PTS reguluje procesy wchłaniania i przenikania do skóry składników rozpuszczalnych w tłuszczach oraz ma ważną rolę w procesie utrzymania prawidłowego nawodnienia warstwy rogowej. Z cieniutką warstwą potu tworzy płaszcz hydrolipidowy. Okres całkowitego odtłuszczenia skóry trwa około 10 do 20 minut. Na odbudowę PTS skóra potrzebuje około godziny.

NMF (naturalny czynnik nawilżający)


Natural moisturizing factor - czynnik ten jest odpowiedzialny za utrzymanie elastyczności warstwy rogowej. W jego skład wchodzą głównie aminokwasy pochodzące z enzymatycznego rozkładu filagryny oraz ich pochodne, sole kwasu piroglutaminowego, kwasu mlekowego oraz mocznik. Najwięcej NMF znajduje się w komórkach leżących w środkowej warstwie rogowe j- komórki te mają największą zdolność do wiązania wody (większą niż te leżące głębiej). Prawidłowe uwodnienie warstwy rogowej naskórka wynosi około 10-12%. Obniżenie uwodnienia poniżej 10% powoduje, że skóra staje się szorstka, zaczyna się łuszczyć, zmniejsza się jej elastyczność oraz obniża się odporność na czynniki zewnętrzne.

SKÓRA WŁAŚCIWA


Pod naskórkiem znajduje się skóra właściwa (corium). Granica skórno- naskórkowa ma falisty przebieg. Naskórek łączy się ze skórą za pomocą błony podstawnej zbudowanej z białek i proteoglikanów produkowanych zarówno przez komórki naskórka jak i skóry właściwej. Skóra właściwa jest przymocowana do błony podstawnej przy pomocy włókien kolagenowych - kolagen typu VII - mocujących naskórek do skóry. Naskórek wnika wgłąb skóry właściwej w postaci sopli, a wyniosłości skóry powstałe pomiędzy soplami nazywa się brodawkami. Skóra właściwa w zależności od okolicy ciała osiąga grubość 0,3-2,4 mm. Pod błoną podstawną znajdują się liczne włosowate naczynia krwionośne i limfatyczne zaopatrujące naskórek w składniki odżywcze i odprowadzające szkodliwe substancje. W tkance łącznej skóry występują włókna kolagenu typu I i III, natomiast w błonach podstawnych naczyń oraz błonie podstawnej naskórka kolagen typu IV i laminina.  Kolagen jest białkiem budulcowym skóry właściwej, jest nierozciągliwy ale cechuje go pewna giętkość. Sieć kolagenowa zużywa się i regeneruje bardzo powoli. Ważny składnikiem skóry właściwej są włókna sprężyste zawierające elastynę. To właśnie one nadają skórze elastyczność i sprężystość. Elastyna także jest białkiem budulcowym skóry, jest bardzo elastyczna i rozciągliwa. Włókna elastyczne oplatają w skórze włókna kolagenowe i w ten sposób nadają jej sprężystość i rozciągliwość. Skóra właściwa składa się z dwóch warstw: zewnętrznej warstwy brodawkowej i wewnętrznej warstwy siateczkowej.

Warstwa brodawkowa


Warstwa brodawkowata graniczy z naskórkiem. Zbudowana jest z : włókien kolagenowych i sprężystych, pętli naczyniowych i ciałek dotykowych. Włókna tkanki łącznej są w tej warstwie splecione luźno, a miejsce miedzy nimi wypełniają właśnie naczynia włosowate, limfatyczne i zakończenia nerwowe. Warstwa ta zapewnia skórze rozciągliwość. Jej zadaniem jest zaopatrywanie naskórka w składniki odżywcze i odprowadzanie produktów metabolizmu oraz przekazywanie bodźców.

Warstwa siateczkowa


Warstwa siateczkowa jest zbudowana z grubych włókien kolagenowych, włókien nerwowych i naczyń włosowatych, znajdują się w niej także gruczoły potowe i łojowe i mieszki włosowe oraz żelopodobna substancja wypełniająca (wiązanie wody). Zapewnia skórze wytrzymałość i odporność na np. uderzenia, ucisk, pchnięcia.

Komórki skóry właściwej:

- fibroblasty - komórki łącznotkankowe, wytwarzają kolagen i elastynę
- histiocyty - są to tzw. wędrujące komórki tkanki łącznej, które mogą pochłaniać ciała obce (fagocytują je).
- komórki tuczne - wytwarzają histaminę i inne mediatory odkładane w komórkach tucznych. Uwalniane są one przy różnych reakcjach zapalnych (histamina rozszerza naczynia krwionośne i powoduj świąd);
- limfocyty - w warunkach prawidłowych występują w małej liczbie i stanowią podstawę układu immunologicznego skóry
- komórki i zakończenia nerwowe (gęsta sieć)- odbiera bodźce z zewnątrz: dotyk, temperaturę, ból np. zakończenia upostaciowione Meissnera oraz zakończenia upostaciowione Vatera- Paciniego.

Woda w połączeniu ze specjalnymi substancjami stanowi około 60% skóry właściwej. Najważniejszą z nich jest kwas hialuronowy (mukopolisacharyd), który wiąże wodę w ilościach wielokrotnie przekraczających jego masę. Ta zdolność wiązania wody umożliwia wypełnienie i napięcie sieci kolagenowej. Zdolność wiązania wody słabnie wraz z wiekiem, a to właśnie zawartość płynów jest w dużej mierze odpowiedzialna za jej prawidłowe napięcie.

Skóra zaopatrywana jest w tlen i składniki odżywcze przez dwie sieci naczyń krwionośnych: głęboka sieć naczyń znajduje się na granicy skóry właściwej i tkanki podskórnej, natomiast sieć powierzchniowa umiejscowiona jest w warstwie brodawkowej skóry właściwej. Obydwa systemy łączą się przy pomocy pionowych naczyń łącznych. Tętnice zaopatrują skórę w tlen i składniki odżywcze, żyły oraz naczynia limfatyczne odprowadzają produkty przemiany materii.

TKANKA PODSKÓRNA


W tkance podskórnej (subcutis) znajduje się prawie cały tłuszcz skórny. Tkankę podskórną tworzy luźna tkanka łączna zawierająca sieć naczyń kolagenowych, które tworzą komory wypełnione tkanką tłuszczową (zraziki tłuszczowe złożone z komórek tłuszczowych). W przestrzeniach międzyzrazikowych znajdują się również naczynia krwionośne i włókna nerwowe oraz części wydzielnicze gruczołów potowych . Do jej górnej części przylega skóra właściwa - nie widać jednak widocznego rozgraniczenia. Tkanka podskórna ma za zadanie chronić przed uciskiem czy uderzeniem głębiej położone narządy oraz umożliwia przesuwanie się skóry. Jej grubość ma ścisły związek z odżywianiem, ale mają na to wpływ również czynniki genetyczne, hormony oraz przemiana materii.


BŁONY ŚLUZOWE


W otoczeniu naturalnych otworów skóra przechodzi w błony śluzowe. Ich budowa jest praktycznie identyczna, jednak zamiast naskórka mają one wielowarstwowy nabłonek płaski, który jest zbudowany z dwóch warstw: podstawnej i kolczystej (warstwa komórek żywych).

Gruczoły potowe i łojowe, włosy i paznokcie zostaną omówione w osobnych wpisach.



Zastosowanie lamp z promieniowaniem podczerwonym - Lampa Sollux i Lampa Minina.

Jednymi z wielu urządzeń, które wykorzystywane są podczas zabiegów w gabinetach kosmetycznych są lampy emitujące promieniowanie podczerwone. Promieniowanie to jest emitowane przez dwie grupy urządzeń. Pierwsza grupa to tzw. nieświetlne generatory podczerwieni, czyli urządzenia emitujące wyłącznie promieniowanie podczerwone, zaś drugą grupę tworzą urządzenia (lampy terapeutyczne), które emitują promieniowanie podczerwone i światło widzialne (tzw. świetlne generatory podczerwieni).

Wskazania do stosowania lamp z promieniowaniem podczerwonym (IR)


Głównym wskazaniem do stosowania lamp z promieniowaniem podczerwonym są: przewlekłe i podostre stany zapalne: skóry, stawów, tkanek miękkich, zapalenia okołostawowe, trądzik, odmrożenia, a także nerwobóle, ból i nacieki po wstrzyknięciu leków, trudno gojące się rany, czyraki, blizny (ale nie świeże), w stanach po przebytym zapaleniu skóry i tkanek miękkich bakteryjnego pochodzenia oraz oparzenia promieniami nadfioletowymi (UV) i diatermią krótkofalową.
Zabiegi tego typu lampami mogą także przyspieszać ustępowanie zmian skórnych w przebiegu niektórych chorób zapalnych tj. np. półpasiec czy odra.
Naświetlanie lampami z promieniowaniem podczerwonym można także zastosować przed wykonaniem masażu (rozgrzanie ułatwia wnikanie składników z preparatów stosowanych do masażu) czy jonoforezy, a także przed zabiegiem oczyszczania skóry (jako zabieg rozgrzewający i rozpulchniający skórę)

Przeciwwskazania do zabiegów promieniowaniem podczerwonym (IR)


Aparatura stosowana do diagnostyki kosmetologicznej skóry.

Jedną z najważniejszych metod w diagnostyce kosmetologicznej skóry jest ocena wizualna dokonywana przez kosmetologa lub lekarza. Jest ona niezastąpiona jednak ciągle poszukuje się metod (urządzeń) biometrycznych, które pozwoliłyby w sposób obiektywny i powtarzalny ocenić poszczególne cechy skóry. Metody te są pomocne w klasyfikowaniu typów skóry w gabinecie kosmetycznym, ale stanowią także narzędzie oceny skuteczności kosmetyków i zabiegów kosmetycznych (wykonywanie badania przed zastosowaniem kosmetyku/zabiegu oraz po jego wykonaniu).

Pomiar nawilżenia skóry


Korneometr


Korneometr jest urządzeniem do badania stopnia nawilżenia w warstwie rogowej naskórka. W badaniu korneometrem wykorzystuje się zjawiska pojemności cieplnej i półprzewodnictwa elektrycznego (w środowisku o dużym nawodnieniu przewodnictwo prądu jest większe, a jego opór maleje). Wyniki badania podawane są w jednostkach względnych (im niższa jest wartość tym mniejsze jest nawilżenie skóry danego obszaru). Żeby wynik badania był wiarygodny skóra musi być do badania odpowiednio przygotowana, tzn. dokładnie oczyszczona, gdyż pozostałości makijażu i kosmetyków mogą w istotny sposób wpłynąć na wynik badania (zafałszować go) np. kosmetyki zawierające silikony tworzą na powierzchni skóry bezwodny niewidoczny dla oka film, który cechuje niskie przewodnictwo elektryczne. Ze względu na niskie koszty badania urządzenie to jest dosyć często stosowane do oceny rodzaju cery w gabinetach kosmetycznych oraz do oceny (monitorowania) skóry przed i po zastosowaniu kosmetyków czy leków miejscowych (w postaci kremów czy maści).

Tewametr (ewaporimetr)


Black Mud. Czarne Błoto z Morza Martwego - oczyszczające i przeciwzapalne.

fot. Israel_photo_gallery.
Morze Martwe uważane jest za najstarsze uzdrowisko i największe naturalne SPA na świecie. Leży w południowo- zachodniej Azji na terytoriom Jordanii i Izraela. Morze Martwe jest najniżej położonym punktem na Ziemi (418 m p.p.m), jego głębokość to 399 m. Jest też akwenem o najwyższym zasoleniu (ze względu na wysokość zasolenia zostało uznane za martwe - okazuje się jednak, że jest w nim życie - jednokomórkowe glony i najstarsze komórki prokarionty). Stężenie soli mineralnych w Morzu Martwym jest 10 razy większe niż w innych morzach i oceanach, a minerały znajdują się zarówno w wodzie jak i błocie. Jego właściwości były znane i wykorzystywane już w starożytności (Rzymianie na jego brzegach budowali łaźnie w których korzystano zarówno z dobrodziejstw wody jak i iłów, z czarnego błota korzystała także piękna Królowa Kleopatra), a obecnie prowadzone badania potwierdziły jego dobroczynne dla zdrowia i urody właściwości.

Black Mud - czym jest Czarne Błoto?


Czarne Błoto znane także jako Black Mud to silnie zmineralizowany muł morski. Black mud jest naturalnym połączeniem kaolinu (glinki kaolinowej adsorbującej nadmiar tłuszczu), bentonitu (glinki bentonitowej), magnezu, potasu, wapnia, skalenia, bromków, kwarcu, miedzi, cynku i produktów pochodzenia roślinnego np. algi. Black Mud odkłada się na brzegach akwenu (wzdłuż wybrzeża) i w okolicach ujść rzek na skutek silnego parowania wody. Black Mud jest silnym środkiem odkażającym, ściągającym, antyseptycznym, wysuszającym, przeciwzapalnym oraz przywracającym równowagę mineralną.
Czarne Błoto posiada konsystencję gęstej, mokrej glinki. Zapachem natomiast przypomina rzeczny muł. Można stosować je w formie maseczek oraz okładów na całe ciało.

Black Mud - właściwości


Proksylan - cukier pozyskiwany z drzewa bukowego. Proksylan - właściwości i zastosowanie w kosmetyce.

Zazwyczaj słysząc cukier użyty w kontekście urody mamy negatywne skojarzenia. Cukier to przecież kalorie, które przekładają się na zbędne kilogramy. Ale spokojnie jeśli chodzi o kosmetyki to cukier jest ich pożądanym składnikiem. Pewnie większość z Was spotkała się z peelingiem cukrowym (o właściwościach wygładzających i nawilżających) lub pastą cukrową stosowaną do depilacji. Innym cennym cukrem jest najsłynniejszy chyba polisacharyd czyli kwas hialuronowy, który nie tylko nawilża, ale także stosowany jest w medycynie estetycznej (jako wypełniacz), okulistyce oraz suplementach diety na problemy ze stawami. Swoje pięć minut ma teraz cukier pozyskiwany z drzewa bukowego - proksylan.

Proksylan - właściwości  w kosmetyce


Nawilża


Odporność - pojęcia związane z odpornością.

Niektóre pojęcia, których używa się w kontekście odporności nie są zbyt popularne czy powszechnie znane. W związku z tym postaram się je trochę przybliżyć i wyjaśnić.

Antygen

Antygen to cząsteczka, która może być swoiście rozpoznawana przez elementy układu odporności nabytej, czyli przez limfocyty T lub B oraz obie. Cząsteczki przeciwciał nie wiążą się z całym czynnikiem zakaźnym lecz z jednym z wielu antygenów (częścią antygenu zwaną epitopem) występujących na jego powierzchni (przeciwciała są swoiste raczej dla epitopów niż dla całej cząsteczki). Limfocyty B rozpoznają antygeny znajdujące się bezpośrednio na powierzchni patogenu, natomiast limfocyty T rozpoznają antygeny prezentowane przez komórki gospodarza, które uprzednio zostały zakażone (limfocyty T rozpoznają antygen z zarażonych komórek). Prezentacja już niewielkiego fragmentu np. wirusa na komórce gospodarza powoduje natychmiastowe rozpoznanie przez limfocyty T.

Autoimmunizacja


Jak wzmocnić odporność? Sposoby na wzmocnienie odporności.

Jedni chorują częściej, a inni praktycznie wcale. Czemu tak jest? Za skłonności do infekcji odpowiada głównie nasz układ immunologiczny. Jeśli jest silny i działa sprawnie to cieszymy się dobrym zdrowiem, jeśli natomiast jest on zbyt słaby to po prostu nie radzi sobie z odpieraniem ataków drobnoustrojów na organizm czego konsekwencją jest częsta zapadalność na różnego rodzaju infekcje i choroby. Innym wskaźnikiem słabej odporności jest też cięższy niż normalnie przebieg chorób i infekcji.

Jak wzmocnić odporność? 


Aby mieć mocny organizm (niepodatny na choroby) należy systematycznie wzmacniać odporność. Nie ma jednego skutecznego sposobu na wzmocnienie odporności w związku z tym najlepiej jest stosować wielokierunkowe działania. Jednym z najważniejszych elementów decydującym o naszej odporności wydaje się nasz styl życia, na który składają się: racjonalne odżywianie, właściwa aktywność fizyczna, odpoczynek i zdrowy sen, umiejętne radzenie sobie ze stresem lub unikanie go. Oczywiście są także związki roślinne czy inne naturalne substancje, które stymulują i wzmacniają naszą odporność. W okresach kiedy jesteśmy bardziej narażeni na zachorowania (jako profilaktykę), można stosować czynną immunizację sztuczną organizmu - przy użyciu suplementów diety czy stosując szczepionki.

Sposoby na wzmocnienie odporności


Układ odpornościowy skóry.

fot. Jo Andre Johansen
Skóra pokrywa ciało i osłania ustrój od zewnątrz. Jej ogólna powierzchnia to ok 1,5- 2 m2. Skóra składa się z trzech warstw (naskórek, skóra właściwa i tkanka podskórna), a jej grubość waha się od 1,5-5 mm. Poza izolacją od środowiska zewnętrznego jedną z ważniejszych funkcji skóry jest mechaniczna osłona i obrona organizmu przed drobnoustrojami chorobotwórczymi. Stanowi ona bardzo ważny element odporności nieswoistej.

Mechanizmy obronne skóry przed mikroorganzmami:

- bariera naskórkowa;
- pH skóry (niskie, kwaśne);
- stopień nawodnienia skóry;
- bakteriostatyczne właściwości kwasów tłuszczowych;
oraz tkanka limfatyczna związana ze skórą będąca ważną częścią układu odpornościowego człowieka.


SALT, SIS


SALT (skin associated lymphoid tissue), czyli tkanka limfatyczna związana ze skórą, to zbiór komórek naskórka i skóry właściwej, które biorą udział w mechanizmach odpornościowych. Odgrywa ona istotna rolę w mechanizmach nadzoru immunologicznego. Innym określeniem tego zbioru komórek jest skrót SIS (układ odpornościowy skóry).
Komórki zaliczane do SALT:
- komórki dendrytyczne- należą do nich komórki Langerhansa;
- limfocyty T z receptorem TCR (gamma lub delta);
- keratynocyty;
- granulocyty, komórki tuczne, makrofagi.

Szczepionki - sposób na odporność nabytą.

Pierwsze szczepienia wykonano ok 200 lat temu (na wirus ospy krowiej) przy praktycznie zerowej wiedzy na temat zarówno immunologii jak i wirusów. Nie posiadając jeszcze wiedzy na temat pamięci immunologicznej około 100 lat temu Pasteur stwierdził, iż zmieniane drobnoustroje mogą zostać użyte do uodparniania przeciw zakażeniom.

Czym są szczepionki?


Szczepionki są produktami pochodzenia biologicznego. Zawarte w nich substancje mają za zadanie indukowanie określonych procesów immunologicznych, które mają zapewnić trwałą odporność bez wywoływania w organizmie działań toksycznych.

Co mogą zawierać w sobie szczepionki?


Szczepionki są to preparaty zawierające:

Odporność swoista (nabyta).

Jeśli patogenom uda się wniknąć do ustroju, a pierwsza linia obrony czyli makrofagi i neutrofile zawiodą (fagocytoza nie okaże się wystarczająco skuteczna), to musi wtedy zostać włączona druga linia obrony, która skierowana jest już przeciwko konkretnemu czynnikowi chorobotwórczemu. Nasz system odpornościowy potrafi świetnie rozróżnić własne antygeny od obcych i oczywiście działając prawidłowo reaguje tylko na te obce antygeny (jeśli reaguje na swoje mamy do czynienia z chorobami autoimmunologicznymi).

Odporność nabyta (swoista)


Odporność nabyta jest wysoce swoista dla danego patogenu, pamięta czynnik zakaźny. Dwie główne cechy, które charakteryzują ten rodzaj odporności to "swoistość" i "pamięć". Układ odpornościowy odpowiada więc efektywnie na drugie i każde kolejne zetknięcie się z wirusem. Komórki które działają w tym typie odporności to limfocyty T, limfocyty B oraz przeciwciała. Limfocyty zaliczane są do leukocytów, działają selektywnie rozpoznając specyficzny dla danego patogenu antygen (substancja znajdująca się na powierzchni patogenu, najczęściej białko ale niekoniecznie). Potrafią on rozpoznać patogen zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz komórek gospodarza (płyny tkankowe, krew).

Aby zadziałała odporność nabyta konieczny jest wcześniejszy kontakt z patogen i wytworzenie pamięci immunologicznej o nim. Odporność ta powstaje w ciągu całego życia. Jest ona cechą typowo osobniczą, uzyskaną w czasie życia płodowego (od 3 miesiąca - maksimum przeciwciał od matki przed porodem) lub po urodzeniu.

Odporność swoista (nabyta) rodzaje:


Odporność nieswoista (wrodzona), naturalna.

Na odporność organizmu składa się wiele mechanizmów wśród nich warto dokładniej przyjrzeć się odporności wrodzonej i odporności nabytej. Należy pamiętać, że obydwa te rodzaje odporności współpracują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają. Nie wystarczająca ochroną przed chorobami jest sama odporność wrodzona czy nabyta - obydwie muszą działać sprawnie i skutecznie ze sobą współgrać.

Rola odporności nieswoistej


Rola odporności wrodzonej polega na:
- niedopuszczeniu do wniknięcia patogenu do organizmu;
jeśli to się nie uda i patogen wniknie do ustroju to:
- zadaniem odporności nieswoistej (komórek żernych) jest natychmiastowe unieszkodliwienie i zlikwidowanie patogenu, zanim zdąży poczynić w organizmie szkody.


Odporność wrodzona (nieswoista)


Odporność.

Często słyszymy o tym, że ktoś ma świetną odporność, ktoś inny zaś ciągle choruje więc ma niską odporność. Zewsząd zalewają nas reklamy produktów, których zadaniem jest podwyższenie odporności. Ale czym właściwie jest ta odporność, na czym polega działanie układu immunologicznego i jak dbać u układ odpornościowy aby cieszyć się dobrym zdrowiem o tym będą posty poświęcone odporności.

Czym jest odporność?


Odporność to zbiór wszystkich mechanizmów biorących udział w wytworzeniu odpowiedzi odpornościowej. Oznacza ona zdolność zarówno do czynnej jak i do biernej ochrony organizmu przed patogenami. Badaniem odporności zajmuje się nauka o nazwie immunologia. O tym czy chorujemy lub jesteśmy odporni na choroby decyduje siła organizmu (układu immunologicznego) polegająca na wytworzeniu systemu zdolnego do rozpoznania jak i unieczynniania obcych dla ustroju patogenów.

Układ odpornościowy


Pojecie to jest dość szerokie. Układ ten obejmuje zarówno bariery zewnętrzne: skóra i błony śluzowe, ale także: śledzionę, grasicę czy węzły chłonne, no i oczywiście komórki (limfocyty, neutrofile, komórki żerne), przeciwciała oraz związki chemiczne np. cytokiny. Wszystkie wyżej wymienione współpracują ze sobą tworząc mechanizmy obronne chroniące organizm przed patogenami.

Sposoby działania układu immunologicznego


Układ immunologiczny chroni organizm przed patogenami wykorzystując 3 linie obrony.

Naturalne utrwalacze zapachu - ambra, piżmo, cybet i kastoreum.

fot. Vetiver Aromatics
Ogromna większość substancji zapachowych jakie stosuje się w produkcji perfum  pochodzi ze świata roślinnego - są to głównie olejki eteryczne, pozyskiwane z różnych części roślin (np. kwiatów, liści, korzeni) lub też z balsamów oraz żywic. Oczywiście część substancji zapachowych można też wytworzyć syntetycznie. W wysokiej klasy perfumach stosuje się także naturalne substancje zapachowe pochodzenia zwierzęcego tj. ambra, piżmo, cywet lub kastoreum. W jakim celu są stosowane? Każda z nas kupując perfumy chce, aby ich piękna woń utrzymywała się na skórze jak najdłużej i właśnie w tym celu stosuje się wyżej wymienione składniki.

Utrwalacze zapachu